17 lat temu zmarł papież Jan Paweł II. Duchowny z kraju zza "żelaznej kurtyny", który doświadczył dwóch systemów totalitarnych stał się jedną z najbardziej znaczących osobowości XX wieku. Wywarł szczególny wpływ na losy Kościoła i całego świata, między innymi przyczyniając się do upadku systemu komunistycznego. Postawa papieża w obliczu cierpienia i choroby stała się A był to przecież tylko jeden z najbardziej skandalicznych incydentów, mających miejsce podczas pontyfikatu Jana Pawła II. Trzeba w tym miejscu przypomnieć o wydanym przez Kościół pośmiertnym wyroku na żyjącego w IV wieku papieża Liberiusza, pierwszego z biskupów Rzymu, który nie został ogłoszony świętym. 5. Góry. Jan Paweł II podczas pierwszej pielgrzymki do Polski w 1979 odwiedził Nowy Targ: "Człowiekowi potrzebne jest piękno krajobrazu" - powiedział o górach papież Jan Paweł II, podczas mszy św. w Nowym Targu 8 czerwca 1979 r. Mówił o Tatrach, które w ciągu dziesięcioleci wędrówek stały się "Jego górami". Moneta została wybita z okazji dziesięciu lat pontyfikatu papieża Jana Pawła II. Awers [ edytuj | edytuj kod ] W centralnym punkcie umieszczono godło – orła bez korony, po bokach orła rok 1988, dookoła napis „POLSKA RZECZPOSPOLITA LUDOWA”, na dole napis „ZŁ 10000 ZŁ”, a pod łapą orła znak mennicy w Warszawie [1] . Oto ciekawostki na temat Jana Pawła II które przygotowaliśmy specjalnie dla dzieci. 1. Data narodzenia. Jan Paweł II urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. 2. Pełne imię i nazwisko. Po narodzinach jego rodzice nadali mu imiona Karol Józef Wojtyła. 3. Data wybrania na papieża. Najdłuższapielgrzymka Jana Pawła II podczas pontyfikatu: w podróży papież spędza 13 dni, 6 godz. i 15 min. Odwiedza Bangladesz, Singapur, Fidżi, Nową Zelandię, Australię i Seszele. 18 Fi2721 A ** z bloku 121 II wizyta Jana Pawła II. od. Super Sprzedawcy. Rodzaj Czysty Rok emisji 1983. 1, 49 Qoaw. Jan Paweł II anegdoty z życia papieża Polaka • • • W 1927 roku, zaraz po tym, jak amerykański lotnik Charles Lindbergh samotnie przeleciał nad Atlantykiem, zapytano małego Karola Wojtyłę: – Kim chciałbyś zostać? – Lotnikiem! – A dlaczego nie księdzem? – Bo Polak może być drugim Lindbergiem, ale nie może zostać papieżem… • • • Karol Wojtyła, w czasach gdy wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim etykę, wraz ze swymi studentami brał udział w spływach kajakowych po jeziorach mazurskich. Po latach, gdy został wybrany papieżem, powiedział: – Teraz z kajaka przesiadłem się na łódź Piotrową. • • • W dniu, gdy Karola Wojtyłę wybrano na Ojca Świętego, późnym wieczorem kardynałowie rozeszli się. Jan Paweł II został w swoich wielkich apartamentach jedynie ze swym kapelanem, księdzem Stanisławem Dziwiszem. Obaj nowi lokatorzy pałacu watykańskiego byli głodni. Znaleźli lodówkę, wyjęli z niej jedzenie, przyrządzili skromny posiłek i zjedli go. Papież skomentował to w ten sposób: – Całkiem jak na wycieczce w Polsce! > Jan Paweł II – interesujące ciekawostki • • • Nazajutrz po uroczystej inauguracji pontyfikatu, 23 października 1978 roku, Jan Paweł II spotkał się w Auli Pawła VI z rodakami, licznie przybyłymi do Watykanu. Dostrzegłszy górali, podszedł do nich i powiedział: – Co z was za górale? Ciupagi macie, a swojego metropolitę wypuściliście z Krakowa? Na to jeden z górali odrzekł: – Przecie jakby się tu wom jako krzywda działa, my przydziemy i bydziemy was bronić! • • • 16 października 1978 roku Karol Wojtyła został wybrany na papieża. Dokładnie tego samego dnia polska himalaistka Wanda Rutkiewicz zdobyła najwyższy szczyt świata, Mount Everest. Podczas pierwszej pielgrzymki papieża do Polski, Wanda Rutkiewicz ofiarowała mu kamień z Mount Everestu. On wówczas zażartował: – No proszę! Jednego dnia pani i ja zaszliśmy tak wysoko! • • • W kilka dni po wyborze, Jan Paweł II zapragnął poznać pracowników sekretariatu Watykanu. Jeden z urzędników, koreański jezuita, postanowił przywitać go po polsku, niestety nie wyszło mu to najlepiej. Papież wówczas powiedział: – Widzę, że Ojciec tak samo dobrze mówi po polsku, jak ja po koreańsku! Jan Paweł II anegdoty – część 2 • • • Niedługo po tym, jak Karol Wojtyła został papieżem, zatroskany o zdrowie przyjaciela, biskupa Andrzeja Deskura, osobiście zatelefonował do szwajcarskiej kliniki, w której leczył się Deskur. Gdy telefonistka w szpitalu w Zurych usłyszała w słuchawce: „Jestem papieżem, dzwonię z Watykanu”, odpowiedziała: – Tak? A ja jestem cesarzową Chin! • • • Pewnego razu Jan Paweł II poczuł potrzebę odwiedzenia toalety i powiedział do księdza, z którym właśnie rozmawiał: – Poczekaj chwilę, muszę trochę popapieżyć. • • • Podczas jednej z audiencji na Placu świętego Piotra, Jan Paweł II uścisnął rękę pewnej Amerykance. Ta, bardzo szczęśliwa, zaczęła opowiadać papieżowi o tym, że była kiedyś w sekcie religijnej, ale potem nawróciła się na katolicyzm. A teraz jest zafascynowana religią katolicką, jej wartościami, jest urzeczona wszystkim, co niesie chrześcijaństwo. Papież uśmiechnął się i powiedział: – Mnie nie musi pani przekonywać do wiary, też jestem katolikiem! • • • Oprócz innych sportów, Jan Paweł II lubił także pływać. Dlatego też w swojej letniej rezydencji w Castel Gandolfo polecił wybudowanie basenu. Gdy dziennikarze zaczęli wypytywać o koszt budowy tego basenu, papież odpowiedział: – Z całą pewnością basen mniej kosztuje niż nowe konklawe. • • • Ktoś powiedział do Jana Pawła II: – Ojcze Święty! Gdy byłeś arcybiskupem krakowskim, witając zebranych wyciągałeś ręce przed siebie, a teraz, jako papież, rozkładasz szeroko ramiona. Papież odpowiedział: – Bo teraz muszę obejmować więcej. • • • Ludzie znający dobrze Jana Pawła II powiadają, że papież nawet w najgorszych sytuacjach nie traci poczucia humoru. Joaquin Navarro Valls, rzecznik prasowy Stolicy Apostolskiej, zapytał go kiedyś wprost: – Czy Wasza Świątobliwość płacze? – Nigdy na zewnątrz – odpowiedział papież. Anegdoty o Janie Pawle II – część 3 • • • Jan Paweł II bardzo doceniał fakt, że kapłani nosili na sobie strój kapłański, a nie cywilny. Podczas jednej z audiencji papież zobaczył pewnego prałata w marynarce. Na jego widok powiedział: – Co widzę! Ksiądz Prałat oddał sutannę do pralni! • • • Jeden z watykańskich prałatów postanowił nauczyć się języka polskiego, aby sprawić przyjemność papieżowi. Któregoś dnia ów prałat pomylił słowa i zamiast spytać papieża: „Jak się czuje papież?”, spytał: – Jak się czuje piesek? Papieża rozweseliła ta pomyłka i odparł: – Hau, hau! • • • W roku 1989 Jan Paweł II przyjął na prywatnej audiencji delegację Radzieckiego Komitetu Obrońców Pokoju. Gdy miała się ona ku końcowi, Henryk Borowik (autor artykułu, który wydrukował później dziennik „Prawda”) spytał papieża: – Czy trudno jest być papieżem? – Tak – odpowiedział papież – ale z pomocą Bożą jest to możliwe. • • • Media bardzo interesowały się stanem zdrowia papieża. Nieustannie pisała o tym prasa, a niektóre informacje były na pograniczu rzeczywistości i plotki. Nic więc dziwnego, że gdy pytano Jana Pawła II o zdrowie, ten odpowiadał: – Nie wiem, jeszcze nie czytałem porannej prasy. • • • 21 czerwca 1983, Jan Paweł II stojąc w oknie krakowskiego Domu Arcybiskupiego, powiedział do młodzieży zabranej na ulicy: – Gdy byłem w tym miejscu przed czterema laty, byłem wówczas bardzo młodym papieżem. A teraz jestem już dużo starszym papieżem, mam już prawie pięć lat! • • • Józef Klasa, I sekretarz PZPR w Krakowie, nigdy nie miał czasu, żeby spotkać się z kardynałem Wojtyłą. Po jakimś czasie Klasa został ambasadorem PRL w Meksyku, a Wojtyła został papieżem. Podczas podróży papieża do Meksyku, Jan Paweł II na widok witającego go ambasadora Klasy, rzekł: – Nigdy nie wątpiłem, że kiedyś znajdzie pan dla mnie chwilę czasu! Jan Paweł II anegdoty – część 4 • • • Podczas pielgrzymki do USA, nieopodal miejscowości Pachuca, chór małych indiańskich dziewczynek zaczął śpiewać papieżowi „Sto lat”, w języku polskim. Dwóch stojących obok Amerykanów wdało się wówczas w krótką rozmowę: – Co one śpiewają? – Nie wiesz? To polski hymn narodowy. • • • Podczas pielgrzymki do Wielkiej Brytanii, Lord Mayor wręczył Ojcu Świętemu dyplom honorowego obywatela miasta Cardiff, mówiąc: – Z tym wyróżnieniem łączy się dożywotni przywilej bezpłatnego parkowania samochodu w dowolnym miejscu miasta. – A co z przycumowaniem łodzi Piotrowej w waszym porcie? – spytał papież. • • • Latem 1985 roku Jan Paweł II leciał samolotem do muzułmańskiego kraju – Maroka, na zaproszenie króla Hasana II. W samolocie dziennikarze zapytali go, czy zamierza również odwiedzić Libię i Arabię Saudyjską. Papież odparł: – Tam, gdzie chodzi o prawdę, religię i prawa człowieka, gotów jestem rozmawiać nawet z samym diabłem. • • • Podczas jednej z podróży samolotem Jan Paweł II źle się poczuł, po zjedzeniu placków ziemniaczanych. Osobisty lekarz zaproponował mu wypicie kieliszka koniaku. – Na jakiej wysokości teraz lecimy? – spytał papież. – Jakieś 10 tysięcy metrów nad ziemią. – Nie mogę alkoholu, zbyt blisko szefa! • • • Jan Paweł II przyjechał z wizytą do Niemiec. Podczas powitania w Monachium, spytał witające go dzieci: – Dostaliście dziś wolne w szkole? – Tak! – odpowiedziały chórem dzieci. – To znaczy, że papież powinien tu częściej przyjeżdżać! Wybrane fragmenty publikacji „103 Najlepsze Dowcipy” – Anegdoty o Janie Pawle II. Jan Paweł II anegdoty: (c) / Wydawnictwo Superpress Ewentualny przedruk tylko za zgodą. | Tags: USA, Maroko, Kraków, papież, Watykan, Monachium, Rzym, Jan Paweł II, pielgrzymki, biskup, Karol Wojtyła, Jan Paweł II anegdoty, papież anegdoty, Jan Paweł II ciekawostki, Cardiff, konklawe, prałat, kapłan, Charles Lindbergh, Stanisław Dziwisz, Mount Everest, Wanda Rutkiewicz, Andrzej Deskur, PZPR, anegdoty o papieżu, anegdoty o Janie Pawle II, śmieszne anegdoty Nieprzemijające znaczenie pontyfikatu Jana Pawła II Chciałbym Państwu przypomnieć znany tekst jednego z najważniejszych komentatorów pontyfikatu Jana Pawła II, amerykańskiego publicysty George’a Weigel’a opublikowany także w języku polskim. Ukazał się w 2003 roku na 25-lecie pontyfikatu Jana Pawła II, dwa lata przed śmiercią papieża. Jak wiemy, z wielu powodów warto wracać do starych tekstów. Nie tylko pytamy, co stało się z tymi tekstami, jak interpretujemy je po latach, ale także one mierzą, co stało się z nami, z naszym rozumieniem rzeczywistości. Powtórne czytanie znanych tekstów to pytanie o to, czy rzeczywiście zmieniliśmy swoje poglądy, czy to jedynie inne mody kulturowe, i intelektualne sprawiły, że inaczej patrzymy na rzeczywistość. Ten tekst, o którym będę mówił, 20 lat temu nie wzbudził żadnych kontrowersji, był raczej precyzyjnym podsumowaniem faktów akceptowanych przez wszystkich i dotyczących znaczenia pontyfikatu Jana Pawła II. Dzisiaj czytamy go na fali zjawiska dewojtylizacji, czy też jak mówią młodzi – odjanopawlania. Bez przeceniania tych zjawisk warto je zauważyć. Zmarły niedawno o. Maciej Zięba OP w jednym ze swoich ostatnich tekstów zwracał uwagę, że niewątpliwie dzisiaj mamy do czynienia z pewną modą kulturową, popularną zwłaszcza wśród młodych, którą naturalną postawą jest bunt wobec świata starszych. Ten bunt staje się częścią postępującej sekularyzacji, którą powinniśmy z całą pewnością wziąć pod uwagę w naszym myśleniu o rzeczywistości, w naszych strategiach postępowania. Zawsze – jak zwraca uwagę o. Zięba – bunt młodych warto jednak potraktować poważnie, nie tylko z powodów czysto pragmatycznych czy politycznych. Nierzadko właśnie młodzi ze względu na swoją wrażliwość i bezkompromisowość stawiają pytania, wyrażają lęki i niepewności, które uchodzą uwadze starszych. Tak rozumiana dewojtylizacja jest więc oskarżeniem, że o Janie Pawle II uczono młodych metodą słynnego profesora Bladaczki z Gombrowiczowskiej ,,Ferdydurke”, który w znany sposób ukazywał wielkość Juliusza Słowackiego. Mówił do młodych tak: ,,Dlaczego kochamy? Bo był wielkim poetą. Wielkim poetą był! Nieroby, nieuki – pouczał profesor Bladaczka – mówię wam przecież spokojnie, wbijcie to sobie dobrze w głowy – a więc jeszcze raz powtórzę, proszę panów: wielki poeta, Juliusz Słowacki, wielki poeta, kochamy Juliusza Słowackiego i zachwycamy się jego poezjami, gdyż był on wielkim poetą.” Niewątpliwie my wszyscy powinniśmy sobie zrobić rachunek sumienia, czy nie mówiliśmy o Janie Pawle w podobny sposób. Dzisiaj potrzebna jest solidna pogłębiona intelektualnie katecheza o pontyfikacie Jana Pawła II konfrontowana nieustannie ze współczesnymi pytaniami. Opierając się na wspomnianym tekście George’a Weigel’a sprzed 20 lat spróbuję podjąć refleksję, jak mogłaby wyglądać taka próba pogłębionego intelektualnie namysłu nad dziedzictwem św. Jana Pawła II. Zrobię to w trzech krótkich częściach. Po pierwsze wydarzenia mające znaczenie dla Kościoła, po drugie Jan Paweł II jako człowiek dialogu, po trzecie wydarzenia dotyczące historii powszechnej i kultury w szerszym znaczeniu. Jeśli chodzi o to, co ma znaczenie dla Kościoła wydaje się, że w pontyfikacie Jana Pawła II warto zwrócić uwagę na trzy niesłychanie ważne wydarzenia. Jan Paweł II stał się w czasie swojego długiego pontyfikatu wiarygodnym interpretatorem Soboru Watykańskiego II, który nadal próbujemy wprowadzić w życie. Ten Sobór, najważniejsze wydarzenie dla Kościoła w XX wieku, był próbą podjęcia niesłychanie trudnego wyzwania, mianowicie konfrontacji Kościoła z nowożytnością, próbą zwyciężenia XIX-wiecznego podziału. Wydaje się, że dzisiaj nadal Sobór Watykański II jest dla nas bardzo ważnym zadaniem do podjęcia, ale przez pryzmat nauczania Jana Pawła II. Jest to tym bardziej ważne, że wiele środowisk w Kościele próbuje podważyć nauczanie Soboru, cofnąć się jakby do lat przed-soborowych. Jan Paweł II pokazuje, że to jest niemożliwe i błędne. Drugi punkt to Katechizm Kościoła Katolickiego. Dzisiaj, kiedy sukcesy odnosi określenie ,,post-prawda”, ten wielki Katechizm wypracowany w czasie pontyfikatu Jana Pawła II ukazuje, że Kościół Katolicki może dać racjonalny, logiczny i przekonujący obraz swojej wiary. Katechizm staje się niesłychanie ważnym faktem kulturowym XXI wieku, gdyż stawia wyzwanie postmodernistycznemu przekonaniu, że wiara a nierzadko także i wiedza nie są logiczne, nie są racjonalne. Katechizm jest ważnym świadkiem wiary Kościoła w to, że można poznać prawdę. Paradoksalnie, Kościół oskarżany o nierozumność wiary staje się w XXI wieku obrońcą rozumu i obrońcą racjonalności. I wreszcie trzeci punkt – teologia ciała. Zapewne wszyscy obecni na tym spotkaniu w bardzo różny sposób doświadczamy tego, że dzisiaj cywilizacja łacińska znajduje się w niesłychanie głębokim kryzysie dotyczącym małżeństwa i rodziny. Austriacki biskup i teolog Andreas Laun twierdzi, że od czasów św. Augustyna nikt nie poświęcił tyle uwagi i tak cennych refleksji temu tematowi jak Jan Paweł II. Jego katechezy na temat teologii ciała niewątpliwie są najbardziej przekonującą chrześcijańską odpowiedzią na rewolucję seksualną i obyczajową lat 60. Jan Paweł II przypomina i uzasadnia w sposób przekonujący odwołując się do współczesnej fenomenologii i hermeneutyki te słowa, na których opierała się przez wieki kultura zachodu – miłość, poświęcenie, dar, piękno macierzyństwa, piękno ojcostwa, nierozerwalność małżeństwa, ofiara z siebie. Nawet jeżeli te słowa nierzadko są dzisiaj wyśmiewane, a w najlepszym przypadku przemilczane Jan Paweł II zadaje niesłychanie ważne pytanie, czy możemy przetrwać bez tych słów. Druga teza tego mojego wystąpienia to zwrócenie uwagi na Jana Pawła II jako człowieka dialogu. Wydaje się to niesłychanie ważne w dzisiejszym czasie, kiedy dialog wydaje się być w głębokim kryzysie. Ten kryzys dialogu i umiejętności rozmawiania ze sobą ludzi o odmiennych poglądach, odmiennych przekonaniach politycznych i religijnych niekiedy wydaje się tak głęboki, że zagraża samej egzystencji naszego życia społecznego. Jak pokazują ostatnie wydarzenia nie jest to tylko zagrożenie Polski, ale widzieliśmy to chociażby na przykładzie Stanów Zjednoczonych. Jan Paweł II pokazuje nam, że dzisiaj dialog zagrożony jest przez dwie skrajne postawy – po pierwsze przez przekonanie o posiadaniu prawdy przez jedną stronę, która w związku z tym nie potrzebuje z nikim innym rozmawiać, może tylko narzucić swoje przekonania innym albo czeka na to, aby inni przyjęli to, co ja uważam za prawdę. Po drugie dialog jest zagrożony również przez bardzo popularną dzisiaj postawę czy przekonanie o nieistnieniu prawdy lub o małym znaczeniu prawdy. Jeśli nie ma prawdy, jeśli ta dumna dewiza wypisana na murze krakowskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego plus ratio quam vis (należy bardziej cenić rozum niż siłę) jest nieprawdziwa, to przecież nie warto ze sobą rozmawiać, bo ostatecznie po co. Jan Paweł II okazał się człowiekiem dialogu w trzech, a być może czterech ważnych dziedzinach. Po pierwsze dialog katolicko-żydowski, ten dialog niesłychanie trudny. Jak to nazwał jeden z pracowników muzeum Yad Vashem w Jerozolimie: ,,Jan Paweł II budował mosty nad rzekami krwi”. Po drugie dialog z innymi religiami, ten dialog za który nierzadko Jan Paweł II jest ostro krytykowany – za to, że pocałował Koran, za to, że zorganizował spotkanie w Asyżu z wyznawcami innych religii. Zwróćmy uwagę, że u podstaw tych czasami niezrozumianych gestów Jana Pawła II było jego głębokie przekonanie, że przyjazny i pokojowy dialog między religiami jest fundamentalny dla przyszłości świata. Religia nie musi dzielić, jak przekonują dzisiaj niektórzy przeciwnicy religii, czy przeciwnicy publicznej roli religii. Religia może łączyć pod warunkiem, że ludzie religijni potrafią ze sobą bezpośrednio rozmawiać, co więcej nie pozwolą, aby w tej rozmowie pośrednikami byli politycy, którzy nierzadko chcą wykorzystać religię do bieżących rozgrywek politycznych. Jan Paweł II niewątpliwie o tym przekonywał także przez swoją działalność ekumeniczną i także poprzez umiejętność rozmawiania ze wszystkimi, także z ludźmi niewierzącymi. Tego dialogu dzisiaj potrzebujemy jak tlenu w naszych społeczeństwach. I wreszcie trzecia teza, na którą krótko chciałbym zwrócić uwagę to są te wydarzenia dotyczące bardziej historii powszechnej. Po pierwsze styl sprawowania władzy. Jan Paweł II niewątpliwie dostosował papiestwo do XXI wieku. Wracając do źródeł Nowego Testamentu stał się jako papież bardziej świadkiem wiary niż administratorem. Świat nie postrzegał go jako szefa globalnej korporacji religijnej, ale myślał o nim jak o wielkim religijnym i moralnym świadku, który pojawia się wszędzie tam, gdzie potrzebne jest przypomnienie o moralnych impoderabiliach. Papież był w ogarniętym wojną Sarajewie, w jerozolimskim Yad Vashem, Hiroszimie, Auschwitz, przy pomniku ofiar ludobójstwa Ormian w Erywaniu i w bardzo wielu innych podobnych miejscach. Dzisiaj pojawiają się oskarżenia Jana Pawła II między innymi o ukrywanie przestępców seksualnych, które mają poderwać, uderzyć w tę prawdę o jego świętości, o byciu świadkiem wiary i zasad moralnych. Dwie osoby, które wymieniłem: o. Maciej Zięba i George Weigel ukazały w swoich publikacjach, że te oskarżenia mają charakter insynuacji nie opartych na faktach. Nie oznacza to zaprzeczenia faktowi, że Jan Paweł II popełniał błędy w nominacjach, takim przypadkiem niewątpliwie był kard. McCarrick, ale błąd wiązał się z niewiedzą Jana Pawła II o jego mrocznej przeszłości. Kończąc chciałbym jeszcze zwrócić uwagę na dwa ostatnie punkty w tym powszechnym znaczeniu pontyfikatu Jana Pawła II. Przedostatni punkt to sposób współistnienia religii i demokracji. Dzisiaj coraz częściej mówimy o post-kapitalizmie, post-liberalizmie, post-demokracji. W tym kontekście niesłychanie ważne staje się rzetelne odczytanie encyklik społecznych Jana Pawła II podkreślających, że ustrój demokratyczny wymaga oparcia na podstawach moralnych. Jan Paweł II dał przykład tego fundowania porządku politycznego na podstawach moralnych przez to, co nazywa się dzisiaj jego wkładem w upadek komunizmu. Tak różne osoby jak Michaił Gorbaczow i Ronald Reagan, Henry Kissinger, Zbigniew Brzeziński, Leszek Kołakowski zgadzały się co do tego, że Jan Paweł II odegrał kluczową rolę w obaleniu komunizmu w Europie. To rewolucja sumienia ostatecznie dała początek przemianom politycznym. W ten sposób Jan Paweł II przekazał światu trwałą lekcję, która jest ważna również dla nas dzisiaj – to kultura, wartości, a nie polityka czy ekonomia są największym motorem historii. Jan Paweł II nie raz w historii XX wieku pokazał prawdziwość twierdzenia wybitnego amerykańskiego intelektualisty Richarda Johna Neuhausa: “to kultura jest korzeniem polityki, a religia jest korzeniem kultury”. Dzisiaj, kiedy pragmatyzm i krótkowzroczność, płytki utylitaryzm polityki prowadzą nierzadko do jej prymitywizmu, z czym wszyscy mamy do czynienia, te słowa uzyskują nowe znaczenie. o. prof. Jarosław Kupczak OP Dziś, 2 kwietnia, przypada 17. rocznica śmierci Jana Pawła II. Publikujemy zbiór faktów, opinii i ciekawostek dotyczących najważniejszych dzieł papieża Polaka. Jan Paweł II ogłosił 14 encyklik, czyli najwyższej rangi urzędowych dokumentów, jakie papieże kierują do całego Kościoła. Pierwszą zatytułowaną "Redemptor hominis" papież Wojtyła podpisał 4 marca 1979 r.; ostatnią "Ecclesia de Eucharistia" – 17 kwietnia 2003 r. Pierwszą encyklikę papież ogłosił niespełna pięć miesięcy po objęciu Stolicy Piotrowej. Encyklika miała charakter niejako programowy. Zawiera bardzo wyraźny apel o respektowanie obiektywnych i nienaruszalnych praw człowieka, co stanowiło niezwykle charakterystyczny rys całego pontyfikatu Jana Pawła II, nazywanego "papieżem praw człowieka". Autor wskazywał na rozziew między stałym postępem cywilizacyjnym a rozwojem moralności i etyki, który "zdaje się, niestety, wciąż pozostawać w tyle". Encyklika uznawana jest za wykład chrześcijańskiego humanizmu. Powracając po latach do treści “Redemptor hominis” papież nazwał tę encyklikę “wielkim hymnem radości na cześć faktu, że człowiek został odkupiony przez Chrystusa”. Katechizm Kościoła katolickiego ogłoszony 7 grudnia1992, w ciągu pierwszych 10 lat od wydania przetłumaczony został na 50 języków świata i przekroczył nakład 10 milionów egzemplarzy. Dzieło będące owocem dziesięcioletniej pracy specjalnego papieskiego zespołu ekspertów publikowały nie tylko wydawnictwa katolickie a przyjęte zostało bardzo przez chrześcijański świat a nawet inne religie. „Kościołem katolickim interesuje się wyraźnie więcej ludzi, niż przypuszczaliśmy” – tak wielki sukces komercyjny „Katechizmu Kościoła katolickiego skomentował przewodniczący komitetu redakcyjnego tego dzieła, biskup Christoph Schönborn z Wiednia. W związku z jubileuszem 2000 lat chrześcijaństwa papież wydał list apostolski "Tertio millenio adveniente" (10 listopada 1994 r.). Miał on być przygotowaniem "nowej wiosny życia chrześcijańskiego". Dla Jana Pawła II największym wyzwaniem Kościoła byłą realizacja ducha Soboru Watykańskiego II. Papież zawarł w Liście nowatorskie idee pisząc np. o konieczności uczynienia rachunku sumienia Kościoła za winy dokonane w przeszłości przez dzieci Kościoła. Tu także znajduje się piękne sformułowanie o "ekumenizmie męczenników", czyli pochodzącej z różnych Kościołów wspólnocie świętych, która "mówi głośniej aniżeli podziały". „Tertio millenio adveniente” to „klucz do pontyfikatu” Jana Pawła II – ocenił Jerzy Turowicz, redaktor naczelny „Tygodnika Powszechnego”, dostrzegając, że dokument zawiera wszystkie kluczowe idee, które papież starał się realizować podczas swojego pontyfikatu. Cennym świadectwem myśli i przeżyć Karola Wojtyły z lat krakowskich jest książka Jana Pawła II “Wstańcie, chodźmy! (2004), którą Autor określił jako "medytacje o powołaniu biskupim". Papież wspomina "czas zmagania z komunizmem", pasterkach odprawianych w mróz, pod gołym niebem na placu budowy kościoła w Nowej Hucie, wspomina tętniący życiem dom biskupi i mnóstwo postaci – biskupów, księży i świeckich, z którymi zetknął go los podczas 20 lat dynamicznego duszpasterstwa biskupa krakowskiego. Na 160 stronach papież zmieścił zarówno refleksje teologiczne o istocie biskupstwa jak i wiele konkretnych rad dla współczesnych duszpasterzy a także sporo smakowitych anegdot i informacji okraszonych humorem, z którego Karol Wojtyła słynął przez całe życie. Dokumentem doskonale wpisującym się we współczesnego ducha "ubóstwienia" rozumu i tendencji do wykluczania wszystkiego co "nie naukowe" i "racjonalne" była trzynasta encyklika – "Fides et ratio" (Wiara i rozum) z 14 wrzesnia1998 r. Papież podkreślił że nie ma sprzeczności pomiędzy wiarą i rozumem i wzywa do odważnego odbudowania więzi pomiędzy nimi. Przekonuje, że "odpowiedzią na odwagę wiary musi być odwaga rozumu". Czternasta encyklika „Ecclesia de Eucharistia” z 17 kwietnia 2003 r. stanowi medytację o Eucharystii, która jest trudną do pojęcia tajemnicą. Dokument zawiera przejmujące sformułowania teologiczne, na przykład takie: „Możemy powiedzieć, że nie tylko ‘każdy z nas przyjmuje Chrystusa’, lecz także ‘Chrystus przyjmuje każdego z nas”. Książka „Pamięć i tożsamość”, wydana została kilka tygodni przed śmiercią Jana Pawła II. Także dlatego traktować ją można jako rodzaj intelektualnego testamentu. Karol Wojtyła – wielki świadek XX wieku – dzieli się przemyśleniami całego życia o przyczynach nazizmu i komunizmu, o złu w historii i „mierze” jakiej wyznacza jej Opatrzność; o narodzie, patriotyzmie, polskości, Europie. Mistyk patrzy na historię i przypomina o ewangelicznych fundamentach, bez których nie sposób budować historii: ani indywidualnej, ani zbiorowej. „Pamięć i tożsamość” inspirowana była pytaniami jakie skierowali do papieża filozofowie ks. Józef Tischner i Krzysztof Michalski (współorganizator spotkań naukowców w papieskiej rezydencji w Castel Gandolfo). Papież trzymał na kolanach kartki z pytaniami, ale wymiana zdań toczyła się swobodnie i – jak wspomina Michalski – często odbiegała od scenariusza, zaś głównym wątkiem rozmowy była wiara Karola Wojtyły – „jej konsekwencje w zetknięciu ze społeczna i polityczną rzeczywistością”. Wielkim traktatem o grzechu, pojednaniu i pokucie jest adhortacja apostolska „Reconciliatio et paenitentia” (1984). Papież pisze nie tylko o grzechu i pojednaniu z perspektywy pojedynczego człowieka, ale uświadamia światu niegodziwości, których dopuszczają się całe społeczeństwa. Wśród takich bolesnych zjawisk naszych czasów wymienił deptanie podstawowych praw człowieka, dyskryminację (rasową, kulturalną, religijną), przemoc, terroryzm, tortury, nagromadzenie broni, niesprawiedliwy podział zasobów świata. Źródło: KAI / tk Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć. Jan Paweł II, czyli Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku, a zmarł 2 kwietnia 2005 roku. Był to człowiek niezwykły, niosący szczęście, zgodę i wiarę, która nigdy go nie opuszczała nawet w najtrudniejszych momentach życia. Zobacz też biografię Jana Pawła II i poczytaj o pielgrzymkach papieża Jana Pawła II do Polski Od 16 października 1978 roku do 2 kwietnia 2005 roku, był Papieżem, głową Watykanu. Przyszedł on na świat w Wadowicach, tam uczęszczał do gimnazjum, a następnie udał się na studia do uniwersytetu Jagiellońskiego. Studiował na wydziale Filozoficznym. W 1942 roku podjął studia teologiczne w Krakowskim Metropolitarnym Seminarium Duchownym. W 1946 roku przyjął święcenia i został duszpasterzem. Następnie w 1958 roku został biskupem, a następnie arcybiskupem. Później stał się Papieżem świata, całego świata. W 1981 roku miał miejsce zamach na jego życie, jednak cudem udało się go uratować. Warto również wspomnieć, że uwielbiał podróżować i pielgrzymować. Sam odbył 104 pielgrzymki w tym 8 do Polski. Ciekawostki o Janie Pawle II 1. Karol Wojtyła był pierwszym papieżem nie Włochem od 1522 roku i oczywiście pierwszym Polakiem sprawującym urząd Papieża. 2. Papież odwiedził aż 132 kraje świata, 900 miejscowości i w drodze łącznie spędził ponad półtorej roku. Znane jest również wyliczenie, że aż 2, 4 tys. Razy przemówił on do wiernych w tym czasie. 3. Jan Paweł II jako pierwszy odwiedził on meczet, synagogę i kościół luterański, był to niezwykły pontyfikat Papieża Polaka. 4. Papież był również niezwykle oryginalną osobą, nosił on na ręku zegarek i czytał bez okularów, uprawiał on również takie sporty jak jazda na nartach i spływ kajakiem, uwielbiał on także wspinaczkę górską. Był on aktywny fizycznie i uwielbiał sport. Zobacz też -> Ile znał języków Jan Paweł II 5. Był to pierwszy Papież, który wziął udział w koncercie rockowym, który miał miejsce w Bolonii. Jan Paweł II łamał wszelkie stereotypy. 6. Papież niezwykle mocno kochał dzieci, zawsze chciał aby te niewinne istoty miały godne i dobre życie. 7. Był to pierwszy Papież, który napisał list do dzieci. 8. Karol Wojtyła był to pierwszy Papież, który znał biegle aż 7 języków obcych. W ich skład wchodził angielski, niemiecki, francuski, włoski, hiszpański, rosyjski, łacina, ukraiński, czeski i węgierski. Porozumiewanie z innymi przychodziło mu z dużą łatwością. 9. Jan Paweł II zasłynął w Watykanie tym, że wprowadził on Internet. Było to niesamowite przedsięwzięcie, ponieważ wcześniej było to kompletnie nieosiągalne dla mieszkańców Watykanu. 10. Nasz Papież Jan Paweł II również łamał schematy. Jako pierwszą zmianą było zrezygnowanie z lektyki, na której dotąd noszono papieży uważał, że jest to kompletnie niepotrzebne i nie chce być noszony. 11. W pierwszym roku swojego pontyfikatu, poprosił władze o wybudowanie basenu oraz o renowację kortu tenisowego. Uwielbiał on sport dlatego też dbał o to by ludzie mogli jak najwięcej korzystać z dobrodziejstw miejsc, które stawiają na rekreację sportową. Zobacz też -> Ile żył i kiedy zmarł Jan Paweł II 12. Karol Wojtyła był pierwszym Papieżem, który udzielał audiencji w mediach. Rozmawiał on swobodnie i spokojnie na tematy, o które go pytano. Później audiencje dla mediów zostały przekształcone w konferencje prasowe. 13. Jan Paweł II podczas konklawe był bardzo małomówny i wycofany, może to dać wiele do myślenia mianowicie np. to, że Karol Wojtyła przeczuwał co się wydarzy już za niedługo. 14. Czy wiesz, że Karol Wojtyła na styk zdążył na konklawe, na którym wybrano go na papieża? Do kaplicy Sykstyńskiej wszedł jako ostatni, należy wspomnieć, że po zamknięciu bram nie wpuszcza się tam już nikogo, nawet kardynałów. 15. Postać nowego papieża w świecie wzbudziła wiele emocji, zaś osoby, które znały Karola Wojtyłę osobiście udzielały nieskończenie wiele wywiadów na jego temat. Byli oni przepytywani z życiorysu papieża. 16. Papież Polak przybywając na konklawe miał niesamowicie ubogie kieszonkowe, było to zaledwie 125 franków szwajcarskich. 17. Jan Paweł II miał siostrę lecz zmarła ona na wskutek uduszenia się, 16 godzin po porodzie Olga Maria odeszła. Karola Wojtyły nie było jeszcze na świecie, kiedy doszło do tej tragedii. 18. Matka Karola Wojtyły osierociła go gdy Karol miał 9 lat, najprawdopodobniej zmarła ona na niedowład nóg, lecz nie jest to do końca wiadome. Wszystkie informacje pozyskane są tylko ze źródeł sąsiedztwa, w którym mieszkał Wojtyła. 19. Karol Wojtyła urodził się o tej samej godzinie, o której został wybrany na Papieża. 58 lat później został on o tej samej godzinie wybrany na papieża. 20. Karol Wojtyła nie dowiedział się o śmierci matki od ojca, lecz od nauczycielki. Jego tata był w bardzo złym stanie w chwili, kiedy mama zmarła, dlatego poinformowała go o tym nauczycielka. Czytaj dalej: Najpiękniejsze cytaty św. Jana Pawła II - (liczba ocen: 54) zapytał(a) o 14:17 Co było najważniejsze w pontyfikacie Jana Pawła czym nie wolno nam zapomnieć? prosze pomóżcie! co było najważniejsze w pontyfikacji Jana Pawła czym nie wolno nam zapomnieć? Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2011-04-28 14:18:12 Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 14:20 [LINK]Masz tu 25 kluczowych wydarzeń pontyfikatu Jana Pawła II. karszar odpowiedział(a) o 14:18 O tym, że ukrywał afery pedofilskie wśród księży. JDM odpowiedział(a) o 14:18 "wymagajcie od siebie, choćby od Was nie wymagano" blocked odpowiedział(a) o 14:31 Tuszowanie pedofilii wśród księży rzecz jasna. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

10 ciekawostek z pontyfikatu jana pawła ii