Województwo podkarpackie – jednostka podziału administracyjnego Polski, jedno z 16 województw utworzonych w 1999 roku. Powstało poprzez scalenie ziem województw przemyskiego i rzeszowskiego, oraz części krośnieńskiego, tarnobrzeskiego i tarnowskiego. Tłumaczenia w kontekście hasła "regionów północno-zachodniej" z polskiego na angielski od Reverso Context: Rzemiosło to pojawiło się na początku XVIII wieku jako dodatkowe źródło utrzymania obywateli górskich regionów północno-zachodniej Słowacji w okolicach Žiliny i Spišu. Po zakończeniu referendum w Sudanie Południowym doszło do buntu członków Ludowej Armii Wyzwolenia Sudanu. W lutym 2011 zbuntował się gen. George Athor stojący na czele Demokratycznego Ruchu Sudanu Południowego (SSDM), a w kwietniu 2011 Peter Gadet, stojący na czele Armii Wyzwolenia Sudanu Południowego (SSDM). Darfur Darfur, arab. دار فور, "kraj Furów" – region leżący w zachodniej części Sudanu, mający około 6 milionów mieszkańców. Nowy!!: Darfur Północny i Darfur · Zobacz więcej » Miasta Sudanu. 350px Według danych oficjalnych pochodzących z 2008 roku Sudan posiadał ponad 60 miast o ludności przekraczającej 20 tys. Nowy!!: Gwinea to kraj Afryki Zachodniej z10 057 975 mieszkańców i powierzchnia 246 000 kilometrów kwadratowych W ramach swoich granic Gwinea ma Gwineę Bissau, Senegal i Mali w części północnej, a jej południowa granica jest dzielona z Sierra Leone, Liberią i Wybrzeżem Kości Słoniowej. Darfur- prowincja usytuowana w północno-zachodniej części Sudanu- jest przykładem tego, jakie spustoszenie może nieść ze sobą wojna. Jego mieszkańcy stanowią blisko jedną piątą populacji północnego Sudanu. Od momentu rozpoczęcia działań wojennych ponad 200 tys. osób straciło życie, a wielu musiało opuścić swoje domy. Stary Sącz. (4.5 głosów: 46) Pokaż odległość. Stary Sącz to bardzo ciekawe, historyczne miasteczko w województwie małopolskim, leżące niedaleko Nowego Sącza, u stóp malowniczego Beskidu Sądeckiego, w widłach rzek Dunajca i Popradu, na Ru0hLW. 16 i 17 maja doszło do starć o podłożu etnicznym w stanie Jonglei w zachodniej części Sudanu Południowego. Według świadków odpowiedzialnymi za ataki – które zakończyły się śmiercią aż 300 osób – są młodzi mężczyźni z ludu Murle. Motywem najprawdopodobniej był zamiar uprowadzenia stada bydła. Były to jedne z najkrwawszych ataków w ciągu ostatnich kilku lat. Ofiar jest tak wiele, ponieważ napastnicy spotkali się z zorganizowanym i silnym oporem okolicznej ludności. Bydło stanowi nie tylko najważniejszy zasób dla mieszkańców regionu, ale również symbol bogactwa i prestiżu. Złodzieje spodziewali się, że z łatwością wykradną okoliczne stado krów, jednak miejscowa grupa samoobrony była czujna. Po ponadtrzygodzinnej wymianie ognia obrońcy zostali zmuszeni do wycofania się. Obie strony poniosły ciężkie straty. Napastnicy doszczętnie spalili dwie wsie – Pieri i Pamai. Już kilka dni wcześniej w okolicy panowała napięta atmosfera. Mieszkańcy powtarzali pogłoski o mobilizacji mężczyzn Murle, dlatego obawiano się potencjalnego ataku. Nikt jednak nie spodziewał się starć na taką skalę. Wśród 300 ofiar jest troje wolontariuszy pracujących dla Lekarzy bez Granicy i miejscowego oddziału Czerwonego Krzyża Przedstawiciel lokalnej administracji Ajak Ligo nie potwierdził doniesień o krwawych starciach. Oświadczył, że region jest odcięty od komunikacji z resztą kraju i informacje docierają z dużym opóźnieniem. Wezwał jednak do oparcia się przede wszystkim na tradycyjnych formach rozwiązywania konfliktów – spotkaniach przedstawicieli starszyzn obu społeczności. Zobacz też: Złodzieje bydła wymordowali wioskę w środkowej Nigerii ( Steve Evans, Creative Commons Attribution Generic Interaktywna mapa Czadu wraz z opisem i lokalizacją głównych miast, wsi, jezior, rzek, gór oraz innych obiektów geograficznych i turystycznych. Czad na mapie świata. Czad - podstawowe informacjeCzad, Republika Czadu (fr. Tchad, République du Tchad, arab. جمهوريّة تشاد) – państwo śródlądowe w środkowej Afryce. Graniczy od północy z Libią, od wschodu z Sudanem, od południa z Republiką Środkowoafrykańską, od południowego zachodu z Kamerunem i Nigerią, a od zachodu z Nigrem. Na terytorium Czadu wyróżnić można trzy główne regiony geograficzne: na północy rozciąga się obszar pustynny, przechodzący w środkowej części kraju w suchą strefę Sahelu, południe kraju zajmuje natomiast żyzny obszar sawannowy. Jezioro Czad, od którego państwo wzięło swą nazwę, jest największym zbiornikiem wodnym w kraju i drugim pod względem wielkości w Afryce. Najwyższym punktem jest szczyt Emi Kussi w paśmie gór Tibesti, a Ndżamena (dawniej Fort-Lamy) jest stolicą i największym ośrodkiem miejskim kraju. W Czadzie mieszka ponad 200 rozmaitych wspólnot etnicznych i językowych. Oficjalnymi językami urzędowymi jest język arabski i język francuski. Większość mieszkańców wyznaje islam i chrześcijaństwo, na południu praktykowane są również religie animistyczne. Do 1960 r. Czad pozostawał w zależności politycznej od Francji. Niepodległość uzyskał w tzw. roku Afryki. Głową państwa był wówczas François Tombalbaye, prezydent w latach 1962-1973. Nietolerancyjna i krótkowzroczna polityka Tombalbayego względem zamieszkujących północną część kraju muzułmanów doprowadziła w 1965 r. do wybuchu długotrwałej wojny domowej. W 1979 r. rebelianci zdobyli stolicę kładąc kres hegemonii południa w życiu politycznym kraju. Rozpoczęły się jednak walki między dowódcami zwycięskich ugrupowań rebelianckich, które doprowadziły w końcu do zwycięstwa Hissène Habré. Rządził on do 1990 r. gdy został obalony w wyniku zamachu stanu przez Idrissa Déby'ego. Déby pozostaje u władzy nieprzerwanie od początku lat 90. stając się jednym z najdłużej rządzących przywódców politycznych w Afryce i na świecie. W kraju działa wiele partii politycznych, aczkolwiek władza spoczywa w rękach prezydenta Idrissa Déby'ego i jego partii politycznej, Patriotycznego Ruchu Ocalenia. Sytuacja polityczna pozostaje niestabilna, kraj jest nieustannie areną zamieszek oraz powtarzających się prób zamachu stanu. Dodatkowym czynnikiem destabilizującym jest konflikt w Darfurze, który rozprzestrzenił się także na wschodnie obszary Czadu, wprowadzając chaos na tych terenach oraz doprowadzając do osiedlenia się tysięcy uchodźców w obozach wzdłuż granicy czadyjsko-sudańskiej. Czad jest jednym z najbiedniejszych i najbardziej skorumpowanych państw na świecie. Większość Czadyjczyków żyje w ubóstwie utrzymując się z pasterstwa i rolnictwa. Od 2003 r. głównym źródłem dochodów do budżetu państwa stał się eksport ropy naftowej, zaś dotychczas dominujący przemysł bawełniany spadł pod tym względem na drugie miejsce. Regiony, miasta, wsie na mapie Czadu Am Dam - miasto w Czadzie, w regionie Sila, w departamencie Djourf Al Ahmar, będące ważnym węzłem komunikacyjnym w dolinie rzeki Batha, ok. 120 km na północny-zachód od Goz Beïda i ok. 700 na wschód od Ndżameny. Miasto jest loklanym ośrodkiem administracyjnym podprefektury Am Dam. Liczba mieszkańców miasta trudna jest do oszacowania, cały departament Djourf Al Ahmar zamieszkuje ok. 71 tys. osób. Am Timan – miasto w Czadzie, stolica regionu Salamat, departament Barh Azoum, 26 tys. mieszkańców. Przemysł spożywczy, lotnisko. Ati – miasto w środkowym Czadzie, nad rzeką Batha, stolica regionu Batha i departamentu Batha Ouest. Znajduje się 278 mil na wschód od stolicy kraju, Ndżameny. Liczba mieszkańców wynosiła w 1993 roku 17 727, zaś w 2008 – 25 373 osób. W mieście znajduje się Port lotniczy Ati. 5 marca 2008 r. utworzony został w Ati Uniwersytet Nauk i Technologii (fr. L'Université des Sciences et de Technologie d'Ati). Beinamar – miasto w Czadzie, w regionie Logone Occidental, departament Dodjé, 7445 mieszkańców, położone ok. 380 km na południowy wschód od Ndżameny. Biltine – miasto w Czadzie, stolica regionu Wadi Fira, departament Biltine, 11 000 mieszkańców, położone ok. 670 km na północny wschód od Ndżameny. W Biltine urodził się Issa Serge Coelo, czadyjski reżyser, który zdobył międzynarodową sławę i uznanie. Działa tu Bitkine – miasto w Czadzie, w regionie Guéra, departament Guéra, 18 495 mieszkańców. Bokoro – miasto w Czadzie, w regionie Hadjer-Lamis, departament Dababa, 14 723 mieszkańców, położone ok. 225 km na północny wschód od Ndżameny. Znajduje się tu lotnisko Bokoro. Bol - miasto w Czadzie, stolica regionu Lac, departament Mamdi, 10 551 mieszkańców, położone ok. 500 km na południowy wschód od Ndżameny. W mieście działa Bongor – miasto w południowo-zachodnim Czadzie, nad rzeką Logone, przy granicy z Kamerunem, w regionie Mayo-Kebbi Est, departament Mayo-Boneye. Około 28 tys. mieszkańców. Bousso – miasto w Czadzie, w regionie Chari-Baguirmi, departament Loug Chari, 13 555 mieszkańców, położone ok. 254 km na południowy wschód od Ndżameny. Doba – miasto w południowym Czadzie, nad rzeką Logone, w regionie Logone Oriental. Około 24 tys. mieszkańców. Obszar miasta jest zagrożony pustynnieniem. Fada – miasto w północno-wschodnim Czadzie, stolica regionu Ennedi i departamentu Ennedi Ouest. Miasto znane jest z malunków naskalnych, znajdujących się w okolicy oraz formacji skalnych o niezwykłym, oryginalnym kształcie. Niedaleko miasta, na południowy wschód znajduje się guelta d'Archei, jeden z największych zbiorników wodnych tego typu na Saharze W odległości ok. 30 km na północny wschód od miasta znajduje się krater uderzeniowy Gweni-Fada, którego wiek określa się na 345 mln lat. Faya, Faya-Largeau, Largeau - miasto w Czadzie, stolica regionu Borkou (dawniej regionu Bourkou-Ennedi-Tibesti obejmującego cały północny Czad) oraz departamentu Borkou, 13 400 mieszkańców. Pierwotną nazwę Faya Francuzi przemianowali w czasach kolonialnych (początek XX w. ) na Largeau na cześć pułkownika Étienne Largeau, zasłużonego dla władzy francuskiej w regionie. Po uzyskaniu niepodległości przez Czad pod nazwą Faya-Largeau. Fianga – miasto w Czadzie, w regionie Mayo-Kebbi Est, departament Mont d'Illi, 13 441 mieszkańców, położone przy granicy z Kamerunem. Iriba – miasto w Czadzie w regionie Wadi Fira, ok. 74 km od granicy z Sudanem, główny ośrodek departamentu Kobé. Miasto położone jest na wysokości 1000 m i otoczone łańcuchem wzgórz. Mieszkańcy to głównie przedstawiciele ludu Zaghawa, którzy utrzymują się z hodowli i rolnictwa. Miasto stało się schronieniem dla uchodźców z Sudanu. Koumra – miasto w południowym Czadzie, na południowy zachód od Sarh, w regionie Mandoul, departament Mandoul Oriental. Około 36 tys. mieszkańców. Mao – miasto w Czadzie, w regionie Kanem, departament Kanem, 18 031 mieszkańców. Miasto położone jest na granicy Sahary i posiada małe lotnisko Są tu także 2 kościoły, choć większość mieszkańców to muzułmanie. Massaguet – miasto w Czadzie, w regionie Hadjer-Lamis, departament Haraze Al Biar, 17 906 mieszkańców. Massakory – miasto w Czadzie, w regionie Hadjer-Lamis, departament Dagana, 15 406 mieszkańców, położone 125 km na północny wschód od Ndżameny. W mieście działa lotnisko. Massénya – miasto w Czadzie, w regionie Chari-Baguirmi, departament Baguirmi, 3368 mieszkańców, położone w centralnej części kraju, 145 km na południowy wschód od Ndżameny. Miasto było stolicą królestwa Baguirmi, muzułmańskiego państewka, istniejącego w latach 1522-1897. W mieście działa lotnisko. Melfi – miasto w Czadzie, w regionie Guéra, departament Barh Signaka, 5784 mieszkańców, położone w centralnej części kraju. Znajduje się tu lotnisko Melfi z nieutwardzoną nawierzchnią. Mongo – miasto w Czadzie, w regionie Guéra, departament Guéra, 26 tys. mieszkańców. Przemysł spożywczy. Moundou – miasto w południowo-zachodnim Czadzie, nad rzeką Logone, ośrodek administracyjny regionu Logon Zachodni, departament Lac Wey. Około 148,5 tys. mieszkańców (szac. 2010). Drugie co do liczby mieszkańców miasto kraju i najważniejszy obok Ndżameny ośrodek przemysłu i handlu w Czadzie. W mieście działa browar Brasseries Du Logone. Jest to spółka zależna od Heinekena, produkująca ok. 100 tys. hektolitrów napojów rocznie, co - według danych producenta - stanowi ok. Moussoro – miasto w Czadzie, w regionie Barh El Gazel, departament Barh El Gazel, 15 190 mieszkańców, położone 300 km na północny wschód od Ndżameny, przy drodze wiodącej przez miasto Faya na północ. Miasto leży w korycie wyschniętej rzeki, dzięki czemu jest tu więcej roślinności, niż znajduje się dalszej okolicy. Działa tu lotnisko. Ndżamena – stolica i największe miasto Czadu, położone w południowo-zachodniej części kraju, na prawym brzegu rzeki Szari, niedaleko ujścia rzeki Logone. Ndżamena jest głównym ośrodkiem politycznym, administracyjnym, gospodarczym, naukowym i kulturalnym kraju. Stanowi ważny węzeł komunikacyjny Afryki Środkowej, przy czym ze względu na słaby rozwój utwardzonych dróg dominującą rolę odgrywa transport lotniczy. Ouara - miasto w Czadzie, w regionie Wadaj, w departamencie Ouara, ok. 60 km na północny-wschód od Abéché. Oum Hadjer – miasto w Czadzie, w regionie Batha, departament Batha Est, 19 271 mieszkańców. Znajduje się tu port lotniczy Oum Hadjer. Pala – miasto w południowym Czadzie, stolica regionu Mayo-Kebbi Ouest i departamentu Mayo-Dallah, około 26 115 mieszkańców (1999). Znajduje się tu biskupstwo rzymsko-katolickie, w którym żyje 116 000 ze 160 000 katolików w tym kraju. Otwarto tu we współpracy z Koreą pierwszą kopalnię złota w Czadzie. Jest to również jedno z głównych miast, na których terenie rozgrywa się akcja gry Far Cry 2. Region Bahr El Gazel - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, utworzony 19 lutego 2008 r. z departamentu Barh El Gazel w wyniku podziału regionu Kanem. Region rozciąga się w środkowo-zachodniej części kraju. Region Batha – jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, utworzony w 1999 r. z wcześniejszej prefektury Batha, obejmującej ten sam obszar. W 1993 r. region zamieszkiwało 288 tys. osób, z czego 244 tys. prowadzących osiadły tryb życia (ludność wiejska 207 tys. , miejska 36 tys. ) i 44 tys. koczowników. Główne grupy etniczno-językowe, to czadyjscy Arabowie (33,6%), ludy Bilala (18,1%), Kuka (15,7%), Masalit / Massalat (5,7%) oraz Mesmédjé (5,6%). Region Borku - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, utworzony 19 lutego 2008 r. w wyniku podziału regionu Bourkou-Ennedi-Tibesti. Region rozciąga jest w północnej części kraju i graniczy z Libią. Region Ennedi - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, utworzony 19 lutego 2008 r. w wyniku podziału regionu Bourkou-Ennedi-Tibesti. Region rozciąga się w północno-wschodniej części kraju i graniczy z Sudanem i Libią. Region Hadjer-Lamis - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, znajdujący się w południowo-zachodniej części kraju. Graniczy z regionami: Lac, Kanem, Barh El Gazel, Batha, Guéra, Moyen-Chari, Tandjilé, Mayo-Kebbi Est oraz obszarem miejskim Ndżameny (Ville de Ndjamena). Region Kanem - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, utworzony 19 lutego 2008 r. , gdy istniejący wcześniej region o tej samej nazwie podzielono na dwie części: z części zachodniej, obejmującej dawny departament Kanem, utworzony został nowy region Kanem, z części wschodniej, obejmującej departament Barh El Gazel, utworzono region Barh El Gazel. Region Kanem rozciąga się w środkowo-zachodniej części kraju i graniczy z Nigrem. Region Lac - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, znajdujący się w południowej części kraju. Graniczy z regionami: Kanem, Hadjer-Lamis oraz Nigrem, Nigerią o Kamerunem. Region Logon Wschodni – jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, znajdujący się w południowej części kraju. Graniczy z regionami: Logon Zachodni, Tandjilé, Mandoul oraz Kamerunem i Republiką Środkowoafrykańską. Nazwa regionu związana jest z rzeką Logone. Znaczną część (ok. 50%) mieszkańców regionu stanowi lud Ngambay, będący odłamem najliczniejszego w południowym Czadzie ludu Sara. Inne wspólnoty etniczno-językowe to Gor, Mboum, Goulay oraz Mongo. Region Logon Zachodni – jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, znajdujący się w południowej części kraju. Graniczy z regionami: Mayo-Kebbi Ouest, Tandjilé, Logon Wschodni oraz Kamerunem. Nazwa regionu związana jest z rzeką Logon. Większość (ok. 90%) mieszkańców regionu stanowi lud Ngambay, będący odłamem najliczniejszego w południowym Czadzie ludu Sara. Podstawą utrzymania ludności jest hodowla oraz uprawa bawełny. Region Mandoul – jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, znajdujący się w południowej części kraju. Graniczy z regionami: Tandjilé, Logone Oriental, Moyen-Chari, oraz Republiką Środkowoafrykańską. Skład etniczny regionu tworzy lud Sara, a także Mbaï, Nar i Daï. Podstawą utrzymania ludności jest hodowla oraz uprawa bawełny. Region Mayo-Kebbi Ouest - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, znajdujący się w południowo-zachodniej części kraju. Graniczy z regionami: Logone Occidental, Logone Tandjilé, Mayo-Kebbi Est oraz Kamerunem. Region zamieszkują Fulbejowie oraz ludy Moundang, Ngambay, Moussey. Podstawą utrzymania ludności jest rolnictwo (w tym uprawa bawełny), hodowla i rybołówstwo. Region Salamat - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, znajdujący się w południowej części kraju. Graniczy z regionami: Moyen-Chari, Guéra, Sila oraz Republiką Środkowoafrykańską. Nazwa regionu nawiązuje do rzeki Salamat. Region zamieszkiwany jest przez kilka różnych wspólnot etniczno-językowych. Najliczniejszą grupę stanowią czadyjscy Arabowie, żyją tu także ludy Daju, Gula Iro, Jonkor Bourmataguil, Birgit, Kibet, Runga, Toram. Region Sila - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, utworzony 19 lutego 2008 r. w wyniku podziału regionu Wadaj. Region Sila rozciąga się w południowo-wschodniej części kraju i graniczy z Sudanem i Republiką Środkowoafrykańską. Region Szari Środkowe - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, znajdujący się w południowej części kraju. Graniczy z regionami: Mandoul, Tandjilé, Szari-Bagirmi, Guéra, Salamat oraz Republiką Środkowoafrykańską. Nazwa regionu nawiązuje do rzeki Szari. Większość mieszkańców regionu stanowi lud Sara. Podstawą utrzymania ludności jest rybołówstwo, hodowla oraz uprawa. Region Szari-Bagirmi - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, znajdujący się w południowo-zachodniej części kraju. Region Tibesti - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, utworzony 19 lutego 2008 r. w wyniku podziału regionu Bourkou-Ennedi-Tibesti. Region rozciąga jest w północno-zachodniej części kraju i graniczy z Nigrem i Libią. Region Wadi Fira - jeden z 22 regionów administracyjnych Czadu, znajdujący się w środkowo-zachodniej części kraju. Graniczy z regionami: Ennedi, Borkou, Batha, Wadaj oraz Sudanem. Sarh (do 1976 Fort Archambault) – miasto w południowym Czadzie, nad rzeką Szari, ośrodek administracyjny regionu Moyen-Chari, departament Barh Köh. Około 75,5 tys. mieszkańców. Trzecie co do wielkości miasto kraju. Góry i łańcuchy górskie na mapie Czadu Emi Kussi (Emi Koussi) – wysoki wulkan na południowym krańcu gór Tibesti na Saharze, w północnym Czadzie. Jest on najwyższym szczytem na terenie Czadu i Sahary. Pierwszego wejścia na szczyt dokonał Wilfred Thesiger w 1938, a kolejne wejście przeprowadziła grupa brytyjczków Steele, Tuck i Marks w 1957. Przypisy ×Ta witryna wykorzystuje pliki cookie w celach reklamowych i statystycznych. Akceptuję Republika Sudanu PołudniowegoRepublic of South Sudan Flaga Sudanu Południowego Godło Sudanu Południowego Dewiza: (ang.) Justice, Liberty, Prosperity (Sprawiedliwość, wolność, dobrobyt) Hymn: South Sudan Oyee! (Sudan Południowy!) Konstytucja Konstytucja Sudanu Południowego Język urzędowy angielski Stolica Dżuba Ustrój polityczny republika Głowa państwa prezydent Salva Kiir Mayardit Zastępcagłowy państwa Wiceprezydenci Sudanu Południowego Pierwszy Riek Machar, drugi James Wani Igga, trzeci Taban Deng Gai, czwarty Rebecca Nyandeng Garang[1] Powierzchnia • całkowita 644 329 km² Liczba ludności (2017) • całkowita • gęstość zaludnienia • narody i grupy etniczne 13 026 129[2]20 osób/km²Dinka, Nuerowie, Azande waluta funt południowosudański (SSP) Niepodległość od Sudanu9 lipca 2011 Religia dominująca chrześcijaństwo Strefa czasowa UTC +3 Domena internetowa używana .sd planowana .ss Kod samochodowy SS Kod telefoniczny +211 Multimedia w Wikimedia Commons Informacje w Wikipodróżach Cytaty w Wikicytatach Sudan Południowy (ang. South Sudan), Republika Sudanu Południowego[3] (ang. Republic of South Sudan) – afrykańskie państwo ze stolicą w Dżubie, powstałe 9 lipca 2011 roku w wyniku odłączenia się od Sudanu, na mocy porozumienia rządu sudańskiego z Ludową Armią Wyzwolenia Sudanu, które zakończyło II wojnę domową w Sudanie – najdłuższą wojnę domową w Afryce[4][5]. Historia[edytuj | edytuj kod] Okres w historii Sudanu Południowego przed przejęciem kontroli nad Sudanem przez Królestwo Egiptu (→ Sudan Anglo-Egipski) jest słabo znany. Informacje oparte są na legendach plemiennych. Według podań Niloci (Dinkowie, Nuerowie i Szyllukowie) osiedlili się na tym obszarze na przełomie IX i X wieku, a swoje obecne siedziby opanowali pomiędzy XV i XIX wiekiem. Najsilniejsze z państw plemiennych na tym terenie utworzyło nienilockie plemię Azande, które obecnie stanowi trzecią liczebnie grupę etniczną w Sudanie Południowym[6]. Przeszkody geograficznie zatrzymały granicę ekspansji islamu na północnym Sudanie, co w okresie kolonialnym sprzyjało rozprzestrzenianiu się chrześcijaństwa. W XIX wieku Sudan znalazł się pod władzą egipską, której zasięg rozszerzał się systematycznie na południe. Pierwszy etap ekspansji na Południu nastąpił w latach 70. W 1947 roku brytyjskie władze kolonialne planowały połączenie terenów Sudanu Południowego z obecną Ugandą, ale plany te przekreśliła konferencja w Dżubie w czerwcu 1947 roku. Od uzyskania przez Sudan niepodległości w 1956 roku południowy region kraju dążył do niezależności. Od roku 1983 działała organizacja zbrojna SPLA dążąca do niepodległości regionu. W tym samym roku wybuchła też wojna domowa, jeden z najbardziej krwawych konfliktów na świecie, który pochłonął około 1,5 mln istnień ludzkich oraz zmusił do ucieczki kolejne 4 mln osób. Ten długi okres zakończyło dopiero podpisanie 9 stycznia 2005 roku porozumienia z sudańskim rządem, nadające autonomię 10 prowincjom południowym. Prezydentem kraju został Salva Kiir Mayardit. W grudniu 2005 przyjęto konstytucję, a także zaplanowano przeprowadzenie referendum niepodległościowego. Podpisane porozumienie ustalało wspólny zarząd i podział zysków z wydobycia ropy naftowej ze złóż na granicy Południa i Północy. 9-15 stycznia 2011 roku odbyło się referendum w sprawie niepodległości[7]. Według oficjalnych danych z 7 lutego 98,83% głosujących opowiedziało się za odłączeniem Sudanu Południowego od Sudanu[8], w następstwie którego 9 lipca 2011 roku o godzinie 0:00 czasu lokalnego (8 lipca 23:00 czasu polskiego) nowe państwo proklamowało niepodległość. 14 lipca 2011, jako 193. członek, został jednogłośnie przyjęty w skład Organizacji Narodów Zjednoczonych[9]. 28 lipca 2011 roku został także przyjęty do Unii Afrykańskiej[10]. Jeszcze przed proklamacją niepodległości w Sudanie Południowym doszło do buntów wojskowych. Zbuntował się gen. George Athor, który założył Demokratyczny Ruch Sudanu Południowego (SSDM) oraz Peter Gadet, lider Armii Wyzwolenia Sudanu Południowego (SSLA), a także David Yau Yau. Oprócz tego terytoria Sudanu Południowego targane były konfliktami plemiennymi. Ponadto 21 maja 2011 wojska Sudanu zaanektowały sporny region Abyei, co doprowadziło do walk granicznych między Sudanem i Sudanem Południowym. W konflikt zaangażowały się krajowe bojówki, które walczyły po stronie wroga. Sudan Południowy wspierał Sudański Front Rewolucyjny. Proklamacja niepodległości przez Sudan Południowy nie przyniosła rozwiązania konfliktu, walki na granicy trwały, a obie strony obwiniano o zbrodnie wojenne. Na przełomie 2011-2012 na terenach przygranicznych z powodu głodu trwał exodus cywilów. Ponadto w Piborze w dniach 31 grudnia 2011 – 2 stycznia 2012 doszło do masakry etnicznej w której zginęło 3 tys. osób. Po negocjacjach pokojowych przywódcy Sudanu i Sudanu Południowego 10 lutego 2012 podpisali pakt o nieagresji, jednak 26 marca 2012 oba państwa rozpoczęły konfrontację graniczną o sporne regiony naftowe. 11 kwietnia 2012 Sudan ogłosił stan wojny z Sudanem Południowym, który zakończył się mediacją Unii Afrykańskiej. Zgodnie z porozumieniem bilateralnym, oba kraje wycofały swoje siły z obszaru granicznego, gdzie utworzono zdemilitaryzowaną strefę buforową. Konflikt wewnętrzny w Sudanie Południowym tlił się w siedmiu z dziesięciu stanów. 23 lipca 2013 prezydent Kiir pozbawił stanowiska wiceprezydenta swojego politycznego rywala Rieka Machara, który zarzucił prezydentowi skłonności dyktatorskie, niegospodarność, a także zawłaszczenie państwa przez Dinków. Machar ogłosił chęć wystartowania w wyborach prezydenckich w 2015, jednak w grudniu 2013 przeprowadził nieudany zamach stanu, który przerodził się w zacięty konflikt między plemieniem Dinka, z którego wywodził się prezydent, a Nuerami, których przedstawicielem był Machar. Strony konfliktu wielokrotnie zawierały nietrwałe rozejmy. W lipcu 2015 roku Rada Bezpieczeństwa ONZ objęła sankcjami sześciu dowódców obu stron, rozważano także embargo na import broni. Dopiero latem 2015 roku udało się przy pomocy mediatorów międzynarodowych wypracować porozumienie, które Machar podpisał 17 sierpnia, a Kiir dopiero 26 sierpnia, pod naciskiem społeczności międzynarodowej. Rozejm zakładał przerwanie walk, utworzenie w ciągu 90 dni rządu jedności, powrót Machara na stanowisko wiceprezydenta i demilitaryzację stołecznej Dżuby. Rozejm zakłada także powstanie komisji, która miała zbadać naruszenia praw człowieka. Wskutek walk 2,3 mln osób straciło dach nad głową, zginęło co najmniej kilkadziesiąt tysięcy, a walczące oddziały dopuściły się wielu zbrodni na cywilach[11]. Porozumienie nie zakończyło walk, które z czasem zaczęły rozszerzać się na większość terytorium kraju. W 2016/2017 r. w Sudanie Południowym za sprawą walk, które przyczyniły się do pogromów i wysiedleń, zapanowała klęska głodu[12]. Geografia[edytuj | edytuj kod] Sudan Południowy leży we wschodniej części Afryki, pomiędzy 3 a 13° szerokości geograficznej północnej oraz 24 a 36° długości geograficznej wschodniej. Graniczy z Sudanem od północy, Republiką Środkowoafrykańską od zachodu, Demokratyczną Republiką Konga, Ugandą i Kenią od południa oraz Etiopią od wschodu. Kraj pokrywają lasy tropikalne, tereny bagienne i sawanny. Nil przecina kraj z południa na północ, przepływając przez stolicę państwa, Dżubę (na terenie Sudanu Południowego od granicy z Ugandą nosi on nazwę Nil Górski, a od bagien Sudd nazwę Nil Biały). Granice[edytuj | edytuj kod] Fauna i flora[edytuj | edytuj kod] Sudan Południowy jest drugim na świecie obszarem zamieszkiwanym przez migrujące gatunki fauny. Badania wykazały, że na terenach Parku Narodowego Boma przy granicy z Etiopią, jak również na bagniskach As-Sudud i trawiastych obszarach Południowego Parku Narodowego w pobliżu granicy z Kongo, zamieszkują wielkie stada takich zwierząt jak bawolec krowi, kob żółty, topi, bawół afrykański, słoń afrykański, żyrafa i lew. Tutejsze lasy zapewniają ochronę takim gatunkom jak bongo, świnia leśna, świnia rzeczna, słoń leśny, szympans i licznym małpom. Spisy prowadzone regularnie od roku 2005 przez WCS we współpracy z rządem Sudanu Południowego potwierdzają istnienie znaczącej, choć z wolna malejącej populacji gatunków fauny, przy czym odnotowują ze zdziwieniem, że liczące 1,3 miliona stada antylop na południowym wschodzie kraju pozostają nienaruszone. Zamieszkiwane przez tak liczne zwierzęta tereny to stepy, wysokie płaskowyże o stromych stokach, lesiste i trawiaste sawanny, tereny zalewowe nad Nilem i bagna. Występują tu gatunki endemiczne, jak kob białouchy i kob nilowy, współżyjące ze słoniami, żyrafami, elandami, antylopami Derbiego, oryksami, lwami, likaonami, bawołami przylądkowymi i topi (zwanymi lokalnie tiangami). Niewiele dziś wiadomo o populacji kobów białouchych i tiangów, których migracje przed wojną domową należały do największych. W roku 2006 prezydent Autonomicznego Regionu Sudanu Południowego Salva Kiir Mayardit ogłosił, że władze uczynią wszystko dla ochrony i rozpowszechniania wiedzy o florze i faunie regionu oraz że zrobią wszystko, co leży w zakresie ich możliwości, by zmniejszyć skutki pożarów, nielegalnego wywożenia odpadów i zanieczyszczania wód bieżących i gruntowych. Jak we wszystkich krajach rozwijających się, środowisku zagraża rozwój gospodarki i uprzemysłowienie. Demografia[edytuj | edytuj kod] Struktura etniczna[edytuj | edytuj kod] Struktura etniczna (2019)[13] Grupa etniczna Język Liczebność w tys. Procent ludności Dinka (7 grup) Język dinka 4 789 43,3% Nuerowie Język nuer 1 842 16,7% Azande Język pazande 668 6,04% Bari Język bari 475 4,29% Arabowie Sudańscy Język arabski 378 3,42% Szyllukowie Język szylluk 357 3,23% Toposa Język toposa 194 1,75% Lotuko Język otucho 193 1,74% Luwo Język luwo 160 1,45% Arabowie Mongallese Język arabski kreolski 71 0,64% Mundari Język mundari 66 0,6% Aczoli Język aczoli 54 0,49% Chińczycy Język chiński 1,7 0,015% Religia[edytuj | edytuj kod] Struktura religijna wg danych z 2010 roku[14][15]: chrześcijanie – 60,5%: katolicy – 39,7% protestanci – 20,7% (głównie: anglikanie, kalwini i zielonoświątkowcy) animiści – 32,9% muzułmanie – 6,2% bez religii – 0,5% świadkowie Jehowy – 0,01%. Języki[edytuj | edytuj kod] Sudan Południowy jest zamieszkany przez ponad 200 grup etnicznych, większość języków używanych przez te plemiona jest znana jedynie kilku tysiącom użytkowników. Językiem urzędowym jest język angielski, a do 9 lipca 2011 roku był nim również arabski. W powszechnym użyciu jest potoczny język arabski, a wokół Dżuby jego miejscowa wersja będąca językiem pidżynowym. Wśród języków plemiennych najpopularniejszy jest język dinka, którego używają 2–3 miliony osób. Kolejne pod względem popularności są nuer i szyllucki. Wszystkie trzy należą do zachodnionilotyckich. Wśród wschodnionilotyckich najpowszechniej używane są bari i lotukijski. Większość dzieci poniżej 13. roku życia nie chodzi do szkoły, a 84% kobiet nie potrafi pisać. Polityka[edytuj | edytuj kod] Najwyższym aktem prawnym obowiązującym w Sudanie Południowym jest Tymczasowa Narodowa Konstytucja Sudanu[16] i Tymczasowa Narodowa Konstytucja Sudanu Południowego z roku 2005[17]. Na czele Sudanu Południowego stoi prezydent, który jest jednocześnie głową państwa, szefem rządu i naczelnym dowódcą Ludowej Armii Wyzwolenia Sudanu. John Garang był pierwszym dowódcą SPLA i prezydentem do momentu swojej śmierci 30 lipca 2005 roku, jego następcą został Salva Kiir Mayardit i pełni ten urząd do dziś. Po uzyskaniu niepodległości wiceprezydentami republiki byli kolejno Riek Machar, James Wani Igga, Riek Machar oraz Taban Deng Gai. Inicjatywa ustawodawcza znajduje się w rękach rządu i jednoizbowego parlamentu. Konstytucja gwarantuje niezależność sądownictwa, przewiduje także istnienie Sądu Najwyższego. Siły zbrojne[edytuj | edytuj kod] Sudan Południowy, z racji braku dostępu do morza, dysponuje dwoma rodzajami sił zbrojnych: wojskami lądowymi oraz siłami powietrznymi[18]. Uzbrojenie sił lądowych Sudanu Południowego składało się w 2014 roku z: 110 czołgów, 250 opancerzonych pojazdów bojowych, 24 dział samobieżnych oraz 15 wieloprowadnicowych wyrzutni rakietowych[18]. Siły powietrzne Sudanu Południowego z kolei posiadały w 2014 roku uzbrojenie w postaci 9 samolotów transportowych oraz 9 śmigłowców[18]. Wojska Sudanu Południowego w 2014 roku liczyły 210 tys. żołnierzy zawodowych (brak rezerwistów). Według rankingu Global Firepower (2014) siły zbrojne Sudanu Południowego stanowią 90. siłę militarną na świecie, z rocznym budżetem na cele obronne w wysokości 545 mln dolarów (USD)[18]. Sytuacja humanitarna[edytuj | edytuj kod] Sudan Południowy to jedno z państw o najgorszych wskaźnikach zdrowotnych społeczeństwa. Umieralność dzieci do lat 5 wynosi 112 na 1000[19], natomiast umieralność rodzących matek wynosi 2053,9 na 100 000 żywych urodzeń i jest najwyższa spośród wszystkich państw. Zachorowalność na AIDS jest słabo udokumentowana, lecz ocenia się, że wynosi ona około 3,1% populacji kraju[20]. Poważnym zagrożeniem jest także problem głodu związany z wybuchającymi konfliktami wojskowymi. W 1998 roku w zachodniej części kraju miała miejsce klęska głodu, gdzie zmarło z tego powodu 70 tys. osób. Prawie połowa społeczeństwa nie ma dostępu do wody pitnej. W lutym 2017 roku ONZ ogłosiło na części terytorium najwyższy, piąty stopień zagrożenia głodem[21]. Gospodarka[edytuj | edytuj kod] Koncesje na wydobycie ropy w Sudanie (2004) Główne surowce naturalne kraju to: ropa naftowa, ruda żelaza, rudy miedzi, rudy chromu, rudy cynku, wolfram, srebro i złoto. Ropa naftowa[edytuj | edytuj kod] Gospodarka Sudanu Południowego zależna jest od produkcji ropy naftowej. Kraj produkuje prawie 500 tys. baryłek dziennie, a z eksportu ropy naftowej pochodzi aż 98 proc. jego PKB[22]. Większość ropy trafia na rynek chiński. Obecnie są plany wybudowania rafinerii na terenie państwa, co miałoby umożliwić rozwój gospodarczy i pozwoliło uniezależnić się od przemysłu Sudanu Północnego[23]. Od momentu uzyskania niepodległości toczą się nieustanne spory z Sudanem, przez który rurociągami ropa naftowa jest transportowana do portu w Port Sudanie. Rządy obu krajów nie mogą porozumieć się w sprawie kosztów tranzytu, do tego stopnia że 29 stycznia 2012 rząd w Dżubie postanowił zatrzymać wydobycie ropy[24]. W tym samym czasie uzgodniono porozumienie z rządem Kenii w sprawie budowy rurociągu do portu Lamu[25]. Według założeń ropociąg ma zostać zbudowany w ciągu 11 miesięcy. Rolnictwo[edytuj | edytuj kod] Gospodarka Sudanu Południowego jest silnie uzależniona od rolnictwa. Produkuje się tu bawełnę, orzeszki ziemne, sorgo, trzcinę cukrową, banany i papaje. Sudan Południowy eksportuje także drewno na rynki międzynarodowe. Znajdują się tu plantacje drzew tekowych. Transport[edytuj | edytuj kod] Transport drogowy[edytuj | edytuj kod] Na terenie kraju znajduje się mniej niż 100 km dróg asfaltowych[26]. Obecnie jest w budowie odcinek drogi o długości 192 km między Dżubą a Nimule, czyli biegnącej od stolicy Sudanu Południowego do granicy z Ugandą[27]. Budowa finansowana jest przez United States Agency for International Development (USAID). Transport kolejowy[edytuj | edytuj kod] W Sudanie Południowym istnieje 248-kilometrowy odcinek wąskotorowych linii kolejowych. Szlak prowadzi od leżącego w północnym Sudanie miasta Babanosa poprzez miasto Uwajl aż do stacji końcowej w Wau. Stolica kraju nie posiada połączeń kolejowych. Istnieją propozycje połączenia Dżuby z kolejami w Kenii i Ugandzie oraz z miastem Wau. Transport lotniczy[edytuj | edytuj kod] Głównym lotniskiem Sudanu Południowego jest Dżuba. Lotnisko to ma regularne połączenia pasażerskie z Nairobi (Kenia), Entebbe (Uganda), Addis Abebą (Etiopia), Kairem (Egipt) oraz Chartumem (Sudan). Na lotnisku siedzibę mają miejscowe linie lotnicze. Oprócz Dżuby w Sudanie Południowym regularne połączenia pasażerskie są prowadzone z Malakal, Wau oraz Rumbek. Oprócz tego na terenie kraju istnieje wiele nieutwardzonych lotnisk, z których największymi są Nimule i Akobo. Zobacz też[edytuj | edytuj kod] Konflikt wewnętrzny w Sudanie Południowym Sudański konflikt graniczny (od 2011) Ludowa Armia Wyzwolenia Sudanu Konfrontacja graniczna między Sudanem i Sudanem Południowym (2012) Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ Salva Kiir appoints Machar as First Vice President, The East African [dostęp 2020-03-29] (ang.). ↑ The World Factbook – Central Intelligence Agency, [dostęp 2017-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-24] (ang.). ↑ Polska długa nazwa w formie podanej przez MSZ [1]. ↑ Jonah Fisher: South Sudan gets new government. BBC News, United Kingdom, 23 X 2005. [dostęp 2008-12-07]. ↑ Reuters News: Southern Sudan fragile peace. Thomson Reuters Foundation, 27 V 2008. [dostęp 2008-12-07]. ↑ Metz, Helen Chapin, ed. Sudan: A Country Study. The Turkiyah, 1821-85 Washington: GPO for the Library of Congress, 1991. ↑ Głosują obrazkami. Nowe państwo w Afryce?. [dostęp 2011-02-07]. ↑ South Sudan backs independence – results (ang.). [dostęp 2011-02-07]. ↑ UN welcomes South Sudan as 193rd member (ang.). BBC News, 14 lipca 2011. [dostęp 2011-07-14]. ↑ South Sudan Becomes African Union’s 54th Member (ang.). Voice of America, 28 lipca 2011. [dostęp 2011-07-31]. ↑ Maciej Czarnecki: Sudańskie jądro ciemności. W: Gazeta Wyborcza [on-line]. Agora SA, 2015-08-27. [dostęp 2015-09-05]. ↑ Kraj katastrofa, „Onet Wiadomości”, 14 marca 2017 [dostęp 2017-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-03-21]. ↑ Country: South Sudan – People Groups (ang.). Joshua Project, 2019. [dostęp 2018-03-10]. ↑ Religious Composition by Country, in Percentages. The Pew Research Center. [dostęp 2014-05-14]. ↑ Christian Population as Percentages of Total Population by Country. The Pew Research Center. [dostęp 2014-05-14]. ↑ Interim National Constitution of the Republic of Sudan, 2005. [dostęp 2017-06-28]. ↑ Interim Constitution of Southern Sudan of 2005. [dostęp 2017-06-28]. ↑ a b c d South Sudan (ang.). Global Firepower. [dostęp 2014-09-07]. ↑ Podawana jest również umieralność na poziomie jednego dziecka na siedmiu (do ukończenia 5 roku życia). ↑ Southern Sudan has unique combination of worst diseases in the world – Sudan Tribune: Plural news and views on Sudan. ↑ Nowa katastrofa, [dostęp 2017-03-04]. ↑ Sudan Południowy – duże problemy najmłodszego państwa świata.. [dostęp 2011-07-12]. ↑ Vincent Trivett: Oil-Rich South Sudan Has Hours To Choose Between North Sudan, China And The Business Insider, 2011-07-08. [dostęp 2011-07-12]. ↑ Sudan Południowy zakręca kurek z ropą!. [dostęp 2012-02-01]. ↑ Sudan Południowy i Kenia porozumiały się w sprawie budowy rurociągu. [dostęp 2012-02-01]. ↑ Sabina Waszczuk „Nowe państwo w Afryce” Express Bydgoski 11 lipca 2011. ↑ USAID and South Sudan launch $225 million tarmacing of Juba-Nimule Road. Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Rząd Sudanu Południowego (ang.) pde Członkostwo w organizacjach międzynarodowych Sahara obejmuje duże obszary afrykańskich krajów: Algierii, Czadu, Egiptu, Libii, Mali, Mauretanii, Maroka, Nigru, Sahary Zachodniej, Sudanu i Tunezji. Pustynia ma powierzchnię ponad 3,6 miliona mil kwadratowych, pokrywając około jednej czwartej kontynentu afrykańskiego. Sahara dzieli się na mniejsze regiony geograficzne, takie jak Pustynia Libijska, pustynia Ténéré, Sahara Zachodnia, Góry Ahaggar, Góry Tybestańskie i Góry Aïr. Najwyższe wzniesienie na pustyni znajduje się w północnej części Gór Tibadyjskich Chad. Szczyt nazywa się Emi Koussi i wznosi się na wysokość 11,204 stóp nad poziomem morza. Sahara jest ograniczona na wschodzie przez Morze Czerwone, a na zachodzie przez Morze Śródziemne i Ocean Atlantycki. Graniczy od południa z trawiastym obszarem znanym jako Sahel, który jest częścią Sudanu i doliny rzeki Niger. Część Sahary znana jako nubijska pustynia znajduje się w północno-wschodniej części Sudanu, ograniczona przez Morze Czerwone i Nil. Inny region pustyni zwany Tanezrouft znajduje się wzdłuż granicy Mali, Nigru i Algierii, na zachód od gór Hoggar. Pustynia Wschodnia znajduje się w częściach Egiptu, Sudanu i Etiopii. Na początku 2003 roku wybuchł konflikt w Darfurze położonym w zachodniej części Sudanu. Stanowiące większość w tym regionie ludy murzyńskie zażądały dla siebie podobnych praw które przysługiwały ludności arabskiej. Dwie główne siły rebelianckie: Armia Wyzwolenia Sudanu (Sudan People's Liberation Army/Movement- SLA/M) oraz Ruch Sprawiedliwości i Równości (Justice and Equality Movement - JEM) oskarżyły rząd w Chartumie o faworyzowanie arabskich nomadów kosztem murzyńskich rolników. Do walk z rebeliantami rząd w Chartumie zrekrutował składającą się głównie z Arabów armię Dżandżałidów (Janjaweed). Według szacunków ONZ od 2003 r. w Darfurze zginęło co najmniej 300 000 ludzi, a 2,7 miliona osób opuściło swoje domostwa uciekając przede wszystkim do pobliskiego Czadu. Jan Egeland, były Zastępca Sekretarza Generalnego NZ ds. Humanitarnych, nazwał Darfur największym kryzysem humanitarnym współczesnych czasów. Rozmowy pokojowe między walczącymi stronami w Darfurze toczą się już od 2003 roku. Pewna szansa na rozwiązanie konfliktu w Darfurze pojawiła się 9 listopada 2004 r. Rząd i siły rebelianckie podpisały w Abuja w Nigerii dwa protokoły dotyczące polepszenia sytuacji humanitarnej i bezpieczeństwa w Darfurze. Podejmowane przez Unię Afrykańską oraz międzynarodowych partnerów, w tym ONZ, próby zmierzające do rozwiązania konfliktu zakończyły się podpisaniem 5 maja 2006 roku porozumienia pokojowego (Darfur Peace Agreement - DPA). Mimo iż w rozmowach pokojowych uczestniczyły wszystkie strony konfliktu, porozumienie podpisał tylko rząd Sudanu oraz jedna z frakcji Armii Wyzwolenia Sudanu (Sudan Liberation Movement /Army). Porozumienie poruszało takie kwestie jak podział władzy i dóbr, zawieszenie broni, czy bezpieczeństwo. Pomimo podpisania porozumienia pokojowego w 2006 r. sytuacja w Darfurze nie uległa poprawie. W pierwszych tygodniach po zawarciu pokoju doszło do starć między sygnatariuszami porozumienia, a jego przeciwnikami. Codziennością stały się ataki na ludność cywilną, personel misji humanitarnych oraz żołnierzy sił pokojowych. Utrudniały one dostarczanie pomocy co najmniej 250 tysiącom osób. W lutym 2010 r. w Chartumie podpisano kolejne porozumienie w sprawie wstrzymania ognia w Darfurze. Tym razem sygnatariuszem był, obok rządu sudańskiego, przywódca rebelianckiego Ruchu Sprawiedliwości i Równości. Jednak już w maju, po zerwanych negocjacjach, konflikt znów się nasilił. W samym tylko grudniu 2010 r. z Darfuru uciekło 45 000 osób. Narody Zjednoczone we współpracy z organizacjami pozarządowymi od lat prowadzą operacje humanitarne w Darfurze. Jednak toczące się walki utrudniają dostarczanie pomocy do niektórych obszarów Darfuru. W 2009 r. prezydent Sudanu – Omar al-Bashir – został oskarżony o współudział w ludobójstwie. Międzynarodowy Trybunał Karny wydał nakaz jego aresztowania. W odwecie za oskarżenie, prezydent Sudanu zdecydował o wydaleniu z kraju pracowników humanitarnych organizacji pozarządowych. Jeszcze w lutym 2009 r. na terenie Sudanu działało 137 takich organizacji, podczas gdy w październiku 2010 r. liczba ta zmniejszyła się do 66. Miliony ludzi zostało pozbawionych żywności, wody i opieki medycznej. W październiku 2010 r. Światowy Program Żywnościowy pomagał około 93% potrzebującym. Miesiąc później pomoc docierała już tylko do 87% ludności darfurskiej. 17 stycznia 2007 r. przedstawicielstwa agend NZ mieszczących się w Sudanie podpisały Wspólne oświadczenie w sprawie Darfuru, w którym zwracają uwagę na tragiczną sytuację w rejonie Darfuru, przemoc wobec pracowników humanitarnych i pilną potrzebę poprawy bezpieczeństwa ludności cywilnej. 31 lipca 2007 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła rezolucję S/RES/1769 na mocy której utworzona została misja pokojowa w Darfurze - African Union/UN Hybrid operation in Darfur (UNAMID). UNAMID odpowiada za ochronę ludności cywilnej, dostarczanie pomocy humanitarnej i kontrolowanie sytuacji w Darfurze. Po przeprowadzeniu wielu rozmów z rządem Sudanu, w 2011 r. rozpoczęła się operacja tymczasowa, „Spring Basket”, której celem jest zabezpieczenie przez żołnierzy UNAMID dostępu pracowników humanitarnych do tych części Darfuru, do których dostęp jest niemożliwy lub utrudniony. 14 lipca 2011 r. w Doha podpisano kolejne porozumienie - Doha Document for Peace in Darfur (DDPD) - między rządem Sudanu a Ruchem Sprawiedliwości i Wolności (Liberation and Justice Movement - LJM), w którym strony zobowiązały się do wypracowania podstawowych założeń trwałego zawieszenia broni i całościowego porozumienia pokojowego. Rada Bezpieczeństwa ONZ przedłużyła mandat UNAMID. Sytuacja wciąż nie jest ustabilizowana. 1,8 miliona osób wewnętrznie przesiedlonych nie wróciło do swoich domostw. „Pokój musi nastąpić już teraz, ponieważ mieszkańcy Darfuru cierpieli zbyt wiele i zbyt długo” - powiedział Ibrahim Gambari, szef UNAMIDu. Zobacz również: Wspólne oświadczenie w sprawie Darfuru

region w zachodniej części sudanu