Mialam krwotok podpajęcznówkowy z tętniaka 3.8 x 2.8 cm tętnicy postawnej mózgu - embolizacja. Pozostał drobny tętniak tętnicy łączącej przedniej. Po operacji nie mam żadnych powikłań. Czy mogę uprawiać seks i głowę suszyć suszarką. Nowatorska operacja tętniaka. 20 września 2017, 7:24. TVN24 | Polska. 20 września 2017, 7:24 czyli trudnym do przewidzenia zniszczeniem mózgu, a nawet śmiercią. "Po bólach głowy nie ma Szpital w Zielonej Górze/Mat. prasowe. W Szpitalu Uniwersyteckim w Zielonej Górze w ostatnim czasie wykonuje się coraz więcej zabiegów embolizacji tętniaków mózgu. Tętniak to patologia, która dotyczy naczynia krwionośnego mózgowia. Dostać się do niego można od strony układu naczyniowego lub od zewnątrz, przez operację czaszki. Przyczyny i objawy tętniaka serca. Sprawdź, co powinno niepokoić (WIDEO) Tętniak serca to rzadkie, lecz bardzo poważne po. Krwiak mózgu - przyczyny, objawy, leczenie. Krwiak mózgu jest to nagromadzenie krwi zlokalizow. 6 nietypowych objawów udaru. Nie wolno ich przegapić. Udar mózgu to jedno z najpoważniejszych i najczęst Operacja czaszki jest związana z ryzykiem wystąpienia powikłań, takich jak: wytworzenie się krwiaka wewnątrzmózgowego, podtwardówkowego lub nadtwardówkowego, powstanie ropniaka podtwardówkowego, infekcje rany operacyjnej, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, niedotlenienie mózgu, obrzęk mózgu. Operacja zwykle polega na wszczepieniu protezy naczyniowej w miejsce tętniaka. Do takiego zabiegu kwalifikują się: bezobjawowe tętniaki aorty piersiowej o średnicy powyżej 60 mm; tętniaki aorty brzusznej o średnicy powyżej 55 mm lub takie, które się powiększyły o przynajmniej 5 mm w ciągu 6 miesięcy; Tłumaczenie hasła "tętniak" na turecki . anevrizma, Anevrizma to najczęstsze tłumaczenia "tętniak" na turecki. Przykładowe przetłumaczone zdanie: A co będzie po śmierci córki na tętniaka, którego odmówiła leczyć? ↔ Hiçbir şey, tedavi ettirmemeye karar verdiği anevrizma kızını öldürdüğünde hissedecekleriyle kıyaslanamaz. dv2P. #1 AndrzejCz Widz Użytkownik 1 postów Skąd:Warszawa Napisano 05 marzec 2020 - 04:01 Cześć, Mam wielką prośbę. Miałem pękniętego tętniaka mózgu przy czaszki. Olbrzymi ból głowy, byłem blady, nie miałem siły... zadzwoniłem na pogotowie... karetka, szpital, dość długie czekanie, tomografia komputerowa, operacja 7 godzin (klips). Musiałem podpisać się i miałem 15% życia. Po operacji mając 3 dni w szpitalu zacząłem spać, mniej mówić, rozumieć itd. Okazało się z afazją po operacji mózgu. Rehabilitacja i mogę cokolwiek pisać, troszkę pamiętać, myśleć "jak to się mówi". Mam wielką prośbę. Po operacji tętniaka do tej pory nie mam rekonstrukcji czaszki. Przez jaki czas... np miesiąc dostaję padaczkę nieokreśloną. Mam leki, bywam u doktora neurologa. Padaczka wygląda tak... że trzymam ręce... trzymam zęby, leciutkie drganie i minuta, 2 minuty nie pamiętam co się stało ale... wiem co to było. Troszkę potu, nerwów i odpoczynek. Czy jest możliwość nie mając rekonstrukcji czaszki? Czy to może być ten problem? Naprawdę mam już dosyć. :-( Mam 41 lata. Z operacją miałem 36 lat. Będę wdzięczny za odpowiedź. Pozdrawiam, Andrzej. 0 Do góry #2 Przemek2020 Przemek2020 Widz Użytkownik 1 postów Napisano 06 kwiecień 2020 - 09:30 Cześć Andrzeju padaczka ma bardzo wiele różnych przyczyn, choć jej główne wytłumaczenie to zaburzenie elektrycznej pracy mózgu. Nie wiem czy dobrze zrozumiałem Twoje pytanie, ale rekonstrukcja kości czaszki może nie mieć żadnego związku z padaczką. Myślę, że w Twoim przypadku kluczowe są badania EEG, próba określenia czynników, które sprzyjają napadom oraz dobrze dobrana farmakoterapia. O padaczcę piszę na moim portalu dotyczącym rehabilitacji, możesz zajrzeć. Pozdrawiam Przemek 0 Do góry układ krwionośny / Fot. Spectral-Design / Opublikowano: 12:27Aktualizacja: 15:58 Embolizacja jest zabiegiem polegającym na wprowadzeniu cewnika z materiałem zatorowym do problematycznego naczynia, dzięki czemu likwiduje się nieprawidłowości żylne. Obecnie ma ona zastosowanie w wielu dziedzinach medycyny – w ginekologii, urologii oraz neurochirurgii. Co to jest embolizacja?Embolizacja nerki (tętnicy nerkowej)Embolizacja tętniaka mózguPowikłania po embolizacji tętniakaEmbolizacja naczyniakaEmbolizacja mięśniaków macicy (tętnicy macicznej)Embolizacja żylaków powrózka nasiennegoEndowaskularna embolizacja Co to jest embolizacja? Embolizacja (wewnątrznaczyniowa) to jedna z bezpieczniejszych metod wykorzystywanych w leczeniu tętniaków mózgu. Zabieg polega na wprowadzeniu do krwiobiegu cewnika z materiałem zatorowym i zamknięciu światła naczynia. Embolizacja naczyń rozpoczyna się od wprowadzenia przez nacięcie w skórze oraz tętnicy (zazwyczaj udowej) specjalnej prowadnicy, za pomocą której dociera się do miejsca przeprowadzanego zabiegu. W tej okolicy uwalnia się materiał embolizacyjny, który zamyka docelowe naczynie lub tętniaka. W zależności od choroby procedurę wykonuje się w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym. Embolizacja nerki (tętnicy nerkowej) Zabieg embolizacji na tętnicy nerkowej lub mniejszych naczyniach zaopatrujących ten narząd w krew wykonuje się w przypadku raka nerki w celu pozbawienia odżywienia nieprawidłowych tkanek lub przed zabiegiem operacyjnym. Szczególnie przydatny jest w przypadku intensywnego krwawienia zmian. Powikłania po embolizacji naczyń nerkowych obejmują: zawał nerki, uszkodzenie naczyń i zespół poembolizacyjny (gorączkę, podwyższenie poziomu białych krwinek w surowicy, ból okolicy lędźwiowej). Leczenie tętniaków mózgu przeprowadza się obecnie często z zastosowaniem embolizacji. Ma ona na celu wyłączenie tętniaka z krążenia oraz spowodowanie jego wykrzepiania. Zabieg ten nie wymaga otwarcia czaszki, czyli tak zwanej kraniotomii, przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym. Podczas embolizacji, przez cewnik naczyniowy i pod kontrolą aparatu rentgenowskiego, tętniak zostaje wypełniony specjalnymi sprężynkami (tzw. coilami). Czasami w trakcie trwania operacji konieczne jest założenie stentów, mających na celu zapobiegnięcie wydostania się sprężynek z wnętrza tętniaka. Ile trwa embolizacja tętniaka? Zabieg może trwać od kilkudziesięciu minut do kilku godzin, w zależności od jego położenia oraz ewentualnych komplikacji w trakcie trwania zabiegu. Zalecenia po embolizacji tętniaka mózgu nie są tak restrykcyjne, jak w przypadku operacji neurochirurgicznych. Tylko czasami zaleca się wykonanie tomografii komputerowej, by w porę zaobserwować ewentualne powiększanie się tętniaka, a pacjent pozostaje pod opieką lekarza neurochirurga. Życie po embolizacji tętniaka mózgu jest bezpieczniejsze niż przed wykonaniem zabiegu. Powikłania po embolizacji tętniaka Powikłania po embolizacji są o wiele rzadsze niż te występujące po operacji neurochirurgicznej. Należą do nich: krwiak w miejscu wkłucia, udar mózgu, zakrzepica, stałe ubytki neurologiczne, zgon. Embolizacja naczyniaka Embolizację (np. wątroby) stosuje się także w leczeniu łagodnych zmian nowotworowych – naczyniaków, chociaż większość z nich zanika samoistnie z wiekiem. Zazwyczaj robi się ją w trakcie badania obrazowego zwanego angiografią. Jest ona konieczna przed wykonaniem zabiegu operacyjnego w celu zmniejszenia krwawienia. Embolizacja naczyniaków prowadzi do ich całkowitego wyleczenia. Embolizacja mięśniaków macicy (tętnicy macicznej) Embolizacja tętnicy macicznej jest jedną z metod leczenia mięśniaków macicy, będącą alternatywą dla zabiegów operacyjnych. Pozwala ona zachować płodność u kobiet starających się o dziecko. Poprzez odcięcie dopływu krwi dochodzi do zaniku mięśniaka oraz ograniczenia jego wzrostu. Jak przebiega zabieg? Do tętnicy wprowadza się pod kontrolą rentgenowską cewnik z małymi cząsteczkami. Dzięki temu dochodzi do zmniejszenia obfitych objawów krwawienia miesięcznego. Powikłania mogące wystąpić po embolizacji mięśniaków to: wypadanie mięśniaka przez szyjkę macicy, martwica, silne dolegliwości bólowe, gorączka. Najczęściej jest to jednak tylko kilkutygodniowy dyskomfort podbrzusza. Embolizacja żylaków powrózka nasiennego Uczucie ciężkości w worku mosznowym oraz obrzmienie może być konsekwencją żylaków powrózka nasiennego. Jedną z najnowszych metod ich leczenia jest embolizacja wewnątrzżylna. Skutkuje ona zamknięciem żyły jądrowej oraz niewydolnych naczyń splotu wiciowatego. Wykonuje się ją w przypadku występowania dolegliwości oraz podejrzenia niepłodności ze strony męskiej, która może być spowodowana podwyższeniem temperatury jąder, co jest związane z obecnością żylaków. Niestety jakość nasienia ulega poprawie tylko u części pacjentów poddających się temu leczeniu. Endowaskularna embolizacja Embolizacja tętniaków jest coraz szybciej rozwijającą się metodą leczenia. Tzw. technika endowaskularna zredukowała ryzyko względnie ciężkiego kalectwa lub zgonu o ponad 20 proc. Zabiegi endowaskularne przeprowadzane są w znieczuleniu miejscowym na sali operacyjnej, wyposażonej w aparat rentgenowski. Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Ewelina Stefanowicz lekarz Bilbiografia Przytrzymaji odkryj Farquhar C., Wytyczne dotyczące leczenia mięśniaków macicy opracowane zgodnie z zasadami EBM, [w:] „Australian and New Zealand Journal of Obstetrics and Gynaecology”, 2001; 41, s. 125–140. Malewski W. Diagnostyka i leczenie nerkowych naczyniakomięśniakotłuszczaków nerki, [w:] „Przegląd Urologiczny” 2016/5. Wasilewski G. Wewnątrznaczyniowe leczenie tętniaków mózgu, [w:] „Puls Szpitala”, 43/2 (kwiecień–czerwiec) 2014, Zobacz także Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. lek. Ewelina Stefanowicz Lekarka stażystka, absolwentka Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. Mam za sobą wiele miesięcy praktyk w licznych trójmiejskich szpitalach. Interesuję się funkcjonowaniem ludzkiego organizmu zarówno od jego fizycznej, jak i psychicznej strony Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy Transkrypcja filmu videoGłównym celem leczenia udaru jest zachowanie, jak najwięcej tkanki mózgowej. Pewnie tak myślałeś, co nie? Ponieważ uratowanie maksymalnej ilości tkanki mózgu oznacza, że utracona zostanie minimalna ilość funkcji kontrolujących ciało, ruchu, zdolności widzenia, czucia, czy nawet smaku. Możesz pamiętać, że w przypadku udaru niedokrwiennego, mamy obszar martwicy, który tworzą neurony znajdujące się na miejscu zablokowania naczynia. Jest to ta tkanka, która zazywczaj zostanie nieodwracalnie uszkodzona, w przeciągu kilku minut od utracenia dostaw krwi. Nie jest to świetna sytuacja, ale dobra wiadomość jest taka, mamy też tkankę, którą można uratować. Znajduje się ona w obszarze otaczającym obszar martwicy, nazywany obszarem półcienia. Jest to obszar, w którym przepływ krwi jest obniżony ze względu na blokadę tutaj, ale wciąż otrzymuje on ilość tlenu z naczyń, które go otaczają, dlatego neurony znajdujące się w obszarze półcienia nie obumrą od razu, a jeśli pacjent dostanie szybkie leczenie, wtedy te neuron wciąż będą żywe w większości przypadków, komórki z obszaru półcienia są do uratowania. Kiedy pacjent ma udar, opieka medyczna często myśli "Dobra, załatwmy tę sprawę i spróbujmy zachować, strefę martwicy jeśli to możliwe, ale zdecydowanie ocalmy strefę półcienia, zanim będzie za późno." Powiedziawszy to wszystko, jaki rodzaj leczenia otrzymasz, gdy będziesz miał udar? Pamiętaj, że zależy to od rodzaju udaru, jaki masz, niedokrwienny, czy krwotoczny. W przypadku udaru niedokrwiennego, zazwyczaj zostanie Ci podana aspiryna, aby zapobiec tworzeniu się skrzepów oraz leki trombolityczne, które spróbują zniszczyć powstałe skrzepy. W przypadku udaru krwotocznego, konieczne jest zajęcie się objawami i potencjalnymi komplikacjami w początkowej fazie udaru. Czasami, z wykorzystaniem leków obniżających ciśnienie krwi, żeby obniżyć ilość krwi, która wycieka w mózgu. Czasami podawane są leki przeciwdrgawkowe, aby zapobiec możliwym drgawkom, a czasami leki, które zapobiegają puchnięciu mózgu. Więc mamy różne rodzaje leczenia w zależności od rodzaju udaru, ale co jeszcze można zrobić? Mam na myśli sytuację, gdy McDreamy, neurochirug, idzie na salę operacyjną ze swoimi bujnymi włosami, i mówi "to wspaniały dzień, by ratować ludzkie życia", co tak naprawdę robi? Dla jasności, to jest neurochirurg z serialu telewizyjnego "Chirurdzy". W przypadku udaru niedokrwiennego, chirurdzy zazwyczaj nie zostaną wezwani, do pacjenta, chyba że nie będzie od odpowiadał na podane leki trombolityczne. Leki te są zazwyczaj podawane jako pierwszy sposób, jeśli pacjent znajduje się w odpowiedniem oknie czasowym, w którym działają najlepiej. W inny przypadku, jeśli chirudzy leczą pacjenta z udarem niedokrwiennym, wykonują jedną z kilku podobnych procedur, których celem jest usunięcie skrzepu, powodującego udar. Małe urządzenia, które może zostać wykorzystane nazywane jest MERCI Retriever i jest pierwszym małym gadżetem, który został zaakceptowany do usuwania skrzepów powodujących udar niedokrwienny. Spójrzmy, co oznacza MERCI, aby poznać ideę jego działania. MERCI jest akronimem z języka angielskiego, tak? Jego zadaniem jest mechaniczne usuwanie zatorów w przypadku niedokrwienia mózgu. Jak działa? Spójrzmy na ogólną ideę działania, zamiast grzęznąć w tych wszystkich szczegółach technicznych. To, co się dzieje jest częścią zabiegu, w którym chirurg wkłada niewielki przewód do tętnicy i w pewien sposób przesuwa go do mózgu tą tętnicą, aż trafi do celu. A następnie jest przepychany w kierunku skrzepu. Ten element oznaczony na niebiesko jest niewielką osłonką, przewód znajduje się w jej środku, a gdy osłonka zostanie usunięta, przewód zacznie rozwijać się. A następnie powoli odciągać, jak możesz sobie wyobrazić, w pewnym sensie łapie skrzep i trzyma go pewnie i mocno. I następnie przewód ze skrzepem zostają usunięte, a krew może znowu dotrzeć do tego obszaru i spróbować ocalić, jak najwięcej tkanki. Tak więc MERCI retrieval to całkiem niezły sprzęt. Innym sposobem leczenia udaru niedokrwiennego przy pomocy operacji, jest zabieg ssania. Na czym polega? W sumie jest podobny do wcześniejszego. Rura trafia do tętnicy, a następnie znajdujący się w niej przewód jest ustawiany bezpośrednio za skrzepem. Następnie rura zamienia się w rodzaj małego odkurzacza i zaczyna zassywać, podczas tego procesu, porusza się przewodem tam i z powrotem kilka razy, aby zniszczyć skrzep. Wszystkie małe fragmenty, które odpadną, a czasami cały skrzep są zasysane przez nasz mały odkurzacz. To jest metoda ssania. Istnieje kilka różnych wariacji tych dwóch procedur usuwania skrzepu, czasami używane są małe rurki nazywane stentami, a czasami inne mechanizmy, jednak zostawimy to na ten moment. Te dwa, które omówiliśmy, są rodzajem leczenia udarów niedokrwiennych, jednak jeśli nasz chirurg musi leczyć udar niedokrwienny, w którym jednym z głównych celi jest kontrolowanie krwawienia, będzie wykonywał inne procedury. Jedna z nich nazywana jest klipsowaniem tętniaka. Wiemy, że jeśli tętniak w mózgu pęknie lub zostanie uszkodzony, dojdzie do krwawienia do przestrzeni mózgu, prawda? Jednym ze sposób naprawienia tego, jest wykonanie przez chirurga klipsów, które wyglądają, jak te rzeczy tutaj. Mamy metalowy klips, który zostanie zaciśnięty na tętniaku. Klips zapobiegnie wyciekowi krwi i jej rozprzestrzenianiu, tak aby krew mogła krążyć swoimi normalnymi drogami, tak? Jest to jeden ze sposobów leczenia udaru krwotocznego, z wykorzystaniem klipsów. Inną procedurą, jaką może wykonać neurochirurg, i jeszcze raz, w sytuacji, gdy dojdzie do krwawienia na skutek pęknięcia tętniaka, jest zabieg nazywany emoblizacją. Dlaczego tak nazywamy ten zabieg zobaczysz za chwilę. Chirurg umieszcza niewielką rurę w tętnicach, która następnie zostaje umieszczona w tętnicy mózgowej, w miejscu, gdzie znajduje się tętniak. Następnie, ten giętki mały przewód jest wypychany z rury i zaczyna się skręcać w tej poszerzonej części tętnicy, w tętniaku. I coraz więcej i więcej przewodu zaczyna być wypychane z rury do tętniaka, gdzie zostaje coraz bardziej skręcone. Ostatczenie krew nie może wejść do tętniaka, nawet, jakby chciała. Dwie rzeczy. Pierwsza, krew może teraz zacząć krzepnąć, prawda? Cały ten materiał w tętniaku może zacząć krzepnąć, a krwawienie się zatrzyma, co jest bardzo dobre. A po drugie, krew w tej tętnicy nie ma nawet opcji na schowanie się w tętniaku i spowodowanie problemów, ze względu na ten zwinięty przewód. Dlatego krew może teraz kontynuować swoje normalne zadanie i przepływać tędy. Podwójny sukces. To były niektóre zabiegi chrirugiczne wykorzystywane w lecznieniu udaru niedokrwiennego i krwotocznego. Co to jest tętniak mózgu i jakie są jego przyczyny? Fot. Tętniak mózgu, określany w literaturze medycznej jako tętniak wewnątrzczaszkowy lub tętniak naczyń mózgowych, jest chorobą tętnic mózgu. Tętniak powstaje wówczas, gdy jedna z warstw budujących tętnicę ulegnie w jednym miejscu osłabieniu. Płynąca pod ciśnieniem krew wypycha na zewnątrz osłabiony fragment tętnicy, tworząc uwypuklenie, które z czasem powiększa się i może pęknąć. Nie wyjaśniono jeszcze dlaczego tętniaki powstają tylko u niektórych osób, a u innych nie występują. Wśród przyczyn tętniaka mózgu wymienia się przede wszystkim wrodzone nieprawidłowości budowy ściany tętnic i miażdżycę. Niekiedy tętniaki mózgu powstają w następstwie zmian zapalnych w ścianie tętnicy. Dzieje się tak zwykle w związku z zaczopowaniem światła naczynia przez zakażoną skrzeplinę. Takim tętniakom nadano nazwę septycznych (ang. mycotic aneurysm). Jedna z teorii mówi, że przyczyną powstania tętniaka mózgu jest wrodzona nieprawidłowość budowy tętnic mózgowych, polegająca na tym, że w rozwidleniu tętnicy mniej jest włókien mięśniowych i sprężystych. Takie miejsce jest słabsze i pod wpływem wysokiego ciśnienia krwi ulega stopniowemu uwypukleniu. Potwierdzeniem tej teorii jest fakt, że w rodzinach, w których wcześniej występowały krwawienia podpajęczynówkowe, częściej pojawiają się tętniaki mózgu. Obok deficytu w budowie błony środkowej i sprężystej błony wewnętrznej naczynia, wymienia się również inne przyczyny powstawania tętniaków: nieprawidłowości rozwojowe w okolicy koła tętniczego mózgu, nadciśnienie tętnicze, stany zapalne w ścianach naczyń, czynniki dziedziczne. Tętniaki powstają przez dłuższy czas, stąd najczęściej wykrywa się je w czwartej, piątej i szóstej dekadzie życia, a tylko sporadycznie występują u noworodków. Tętniak mózgu najczęściej powstaje w miejscu rozwidlenia tętnic na gałęzie dalsze lub w miejscu odejścia poszczególnych tętnic. W 85% przypadków tętniaki lokalizują się w dorzeczu przedniej części koła tętniczego mózgu (Willisa). Najwięcej tworzy się na tak zwanej tętnicy łączącej przedniej (35%), a w dalszej kolejności na tętnicy środkowej mózgu (20%), na podziale tętnicy szyjnej (8–12%), na dalszym odcinku tętnicy przedniej mózgu (3–5%), tętnicy naczyniówkowej przedniej (3%), tętnicy ocznej (2%). Tętniak tworzy się jako uwypuklenie ściany tętnicy, które kształtem przypomina worek i stąd też najczęściej występujące tętniaki są określane mianem workowatych. Uwypuklenie to powiększa się stopniowo i doprowadza do ścieńczenia i osłabienia ściany tętnicy. Ryc. 1. Tętniak mózguTętniak mózgu może pęknąć. Najczęstszą przyczyną pęknięcia tętniaka jest podwyższone ciśnienie tętnicze. Sytuacje powodujące wzrost ciśnienia tętniczego – na przykład wysiłek fizyczny – są częstą przyczyną pęknięcia tętniaka mózgu i krwotoku podpajęczynówkowego. Innym częstym powodem jest uraz głowy. Ciśnienie tętnicze powoduje pęknięcie osłabionej tętnicy, powodując krwotok wewnątrzczaszkowy. Określa się go mianem krwotoku podpajęczynówkowego, ponieważ najczęściej krew wypływa z pękniętej tętnicy do przestrzeni pomiędzy mózgiem i błoną pokrywającą mózg – nazywaną oponą pajęczą. Rzadziej krew może także wypływać wprost do struktur mózgu, tworząc krwiak śródmózgowy, lub do komór mózgu. Istnieją dwa rodzaje tętniaków mózgu: workowate (ang. saccular, berry aneurysms) – stanowiące ok. 80% wszystkich tętniaków, wrzecionowate (ang. fusiform aneurysms) – występujące znacznie rzadziej. Tętniaki workowate stanowią do 80% wszystkich tętniaków mózgu. W części przypadków są to zmiany mnogie. Dodatkowo, w porównaniu z tętniakami wrzecionowatymi, pękają znacznie częściej. Ryzyko pęknięcia jest istotnie większe w przypadku tętniaków mózgu o większych rozmiarach (ponad 10 mm), a szczególnie tętniaków olbrzymich (ponad 20 mm). Tętniaki workowate zbudowane są z szyi i worka, zbliżonego kształtem do kuli. Szerokość szyi tętniaka jest istotna przy planowaniu rodzaju zabiegu, gdyż szeroka szyja może być przyczyną wypadnięcia sprężynek używanych do zamknięcia jego światła (embolizacji), co może spowodować zamknięcie naczynia i wskutek tego udar niedokrwienny mózgu. Ściana tętniaka workowatego jest zwykle cienka, niemniej, wraz z wiekiem pacjentów pojawiają się i narastają w ścianie tętniaków zmiany miażdżycowe. W świetle tętniaka powstają skrzepliny, położone przy ścianie albo zamykające jego światło. Skrzepliny przekształcają się z czasem, w procesie organizacji, we włóknistą tkankę łączną, a tętniak wygląda wówczas jak guzowaty twór. Tętniaki wrzecionowate zlokalizowane są przede wszystkim na tętnicy podstawnej i środkowej mózgu, w przeciwieństwie do tętniaków workowatych, które typowo umiejscawiają się w miejscu podziału tętnic. Przyczyną ich powstawania są przeważnie zmiany miażdżycowe. Spotyka się je zatem głównie u osób w zaawansowanym wieku, choć mogą się pojawić także i u ludzi młodych po przebytych zapaleniach naczyń tętniczych, bądź w chorobach tkanki łącznej (np. w zespole Marfana). W takich przypadkach ściana tętniaka nie zawiera zwykle wewnętrznej błony sprężystej, a błona środkowa ulega zanikowi i zwłóknieniu. Tętniaki wrzecionowate rzadko są źródłem krwotoków podpajęczynówkowych. Z kolei częściej w ich świetle dochodzi do powstawania skrzeplin. Zakrzepica tętniaków wrzecionowatych tętnicy podstawnej może prowadzić do udaru niedokrwiennego w pniu mózgu i/lub w móżdżku. Duże tętniaki tej tętnicy mogą z kolei uciskać pień mózgu i być przyczyną wystąpienia objawów (tzw. zespołów pniowych). Jak często występuje tętniak mózgu? Częstość występowania tętniaków mózgu nie jest dokładnie znana. Według różnych opracowań szacuje się, że występują u 0,2–7,9% populacji. Większość z nich, bo 88% ujawnia się krwawieniem podpajęczynówkowym, 8% daje objawy guza mózgu, a 4% wykrywa się przypadkowo. W miarę jak zwiększa się dostępność nieinwazyjnych metod obrazowania mózgu (głównie tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny) i jego naczyń, coraz częściej znajdowane są niepęknięte tętniaki u pacjentów, u których te badania wykonuje się z innych przyczyn. Tętniaki najczęściej pozostają bezobjawowe do momentu pęknięcia, wówczas dochodzi do tak zwanego krwawienia podpajęczynówkowego (subarachnoid hemorrhage – SAH). Jak się objawia tętniak mózgu? Do momentu pęknięcia ściany i wylania się krwi do otaczających tkanek tętniak mózgu często nie daje żadnych objawów. Niekiedy duży tętniak mózgu może uciskać sąsiednie struktury i dawać objawy podobne do guza mózgu (np. bóle głowy, różne deficyty neurologiczne w zależności od lokalizacji struktur, na które uciska). Ryzyko pęknięcia tętniaka mózgu zależy głównie od jego właściwości, ale także od czynników ryzyka związanych z pacjentem. Kobiety i pacjenci w starszym wieku są w większym stopniu zagrożeni pęknięciem tętniaka mózgu. Istotna jest także predyspozycja rodzinna. Krewni pierwszego stopnia pacjentów z krwawieniem podpajęczynówkowym obarczeni są kilkukrotnie większym ryzykiem wystąpienia tej samej choroby. U krewnych drugiego stopnia ryzyko to jest już porównywalne ze średnim ryzykiem występującym w populacji. Z modyfikowalnych czynników ryzyka, tylko palenie tytoniu, nadciśnienie tętnicze i nadużywanie alkoholu wiąże się z istotnym statystycznie wzrostem ryzyka krwawienia podpajęczynówkowego. Niektórzy autorzy sugerują, że stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych także wiąże się z częstszym występowaniem krwawienia podpajęczynówkowego. Występowanie takich cech tętniaka jak lokalizacja w tzw. tylnym kręgu (tętnice kręgowe, podstawna, tętnice tylne mózgu), duża średnica (>10 mm), czy wcześniejsze krwawienie, także wiążą się z większym ryzykiem jego pęknięcia. Na historię naturalną niepękniętego tętniaka i decyzję odnośnie do postępowania terapeutycznego mają wpływ: czynniki związane z pacjentem: wiek pacjenta, wcześniejsze wystąpienie krwawienia podpajęczynówkowego, współistniejące problemy zdrowotne, jak np. choroby przewlekłe, lub zespoły specyficznie związane ze zwiększonym ryzykiem tętniaka (torbielowatość nerek, zespół Marfana, zespół Ehlersa i Danlosa, nerwiakowłókniakowatość), stosowanie używek (alkohol, narkotyki [kokaina]), charakterystyka tętniaka: wielkość, lokalizacja, morfologia, czynniki jatrogenne: doświadczenie osób biorących udział w diagnostyce i zespołu operującego. Część tętniaków daje nieswoiste objawy, takie jak ból głowy, poszerzenie jednej źrenicy, podwójne widzenie, opadanie powieki. Najczęściej chorzy dowiadują się jednak o obecności tętniaka w momencie jego pęknięcia, czyli krwawienia podpajęczynówkowego. Na początku pojawia się nagły i bardzo silny ból głowy, często określany przez osoby doświadczające go jako najsilniejszy w życiu. Mogą się także dołączyć inne objawy, takie jak uczucie sztywności karku, światłowstręt, nudności i wymioty. U części chorych dochodzi do utraty przytomności, niedowładów czy afazji (zaburzeń mowy), a w stanach bardzo ciężkich – do śpiączki czy nawet śmierci. Często do pęknięcia tętniaka mózgu dochodzi w trakcie dużych wysiłków fizycznych, sytuacji stresowych czy aktywności seksualnej. Co robić w razie wystąpienia objawów pęknięcia tętniaka mózgu? Większość tętniaków mózgu jest bezobjawowa i jeśli nie zostaną przypadkowo znalezione w trakcie diagnostyki obrazowej mózgowia (np. angiografii tomografii komputerowej czy rezonansu magnetycznego) nie są wykrywane. Zdarza się, że pierwsze krwawienie z tętniaka nie jest duże, a objawy po krótkim czasie ustępują. Typowo towarzyszy temu silny ból głowy, światłowstręt, uczucie sztywności karku. Należy wówczas jak najszybciej wezwać pogotowie ratunkowe, które zabierze chorego do szpitala, ponieważ może nastąpić kolejne krwawienie, często poważniejsze od pierwszego i zwiększające ryzyko śmierci. Należy pamiętać, iż w przypadku wstąpienia objawów krwawienia podpajęczynówkowego należy unikać wysiłku fizycznego. Oczekując na transport do szpitala pacjent powinien leżeć! Pęknięcie tętniaka jest sytuacją zagrażającą życiu i może prowadzić do poważnych powikłań. Śmiertelność w ciągu 30 dni od krwawienia podpajęczynówkowego waha się według różnych autorów pomiędzy 32% a 67%. W miarę postępu w medycynie i poprawy jakości opieki nad chorymi (jakości i dostępności badań obrazowych i metod zaopatrywania tętniaków), długość przeżycia chorych z pękniętym tętniakiem wydłuża się, a liczba powikłań się zmniejsza. Oba te parametry zależą głównie od wielkości krwawienia i ewentualnego wczesnego krwawienia ponownego. Ciągle jednak 1/3 pacjentów, którzy przeżyją krwawienie podpajęczynówkowe nie jest samodzielna. W jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie tętniaka mózgu? Diagnostyka tętniaków mózgu niepowodujących objawów klinicznych polega na wykonaniu angiografii tomografii komputerowej (potocznie angio-TK) lub angiografii rezonansu magnetycznego (angio-MR). Wprawdzie nadal „złotym standardem” pozostaje badanie angiograficzne z podaniem kontrastu przez cewnik wprowadzony do naczynia, ale jest to badanie inwazyjne i nie powinno się go wykonywać w przypadku braku ewidentnych wskazań. Miejscowe komplikacje wynikające z wprowadzenia cewnika do naczynia oceniane są na ~5%, całkowita częstość występowania powikłań neurologicznych ~1%, a trwałe deficyty neurologiczne ~0,5%. U niektórych pacjentów, zwłaszcza w sytuacji, gdy wyniki badania angio-TK lub angio-MR nie pozwalają jednoznacznie odpowiedzieć, czy u pacjenta występuje tętniak, wykonuje się tradycyjną angiografię subtrakcyjną naczyń mózgowych, która jest najdokładniejszą metodą badania. W przypadku angio-TK, obrazy TK zbierane są w tętniczej fazie przepływu, po podaniu kontrastu. Metoda ta umożliwia uwidocznienie tętniaków o wielkości 2–3 mm z czułością szacowaną na 77–97% i swoistością 87–100%. Za pomocą angio-TK można prowadzić okresowe badania kontrolne u pacjentów po zabiegach embolizacji wewnątrznaczyniowej, po zabiegach z częściowym wyłączeniem tętniaka z krążenia za pomocą klipsów naczyniowych, a także u pacjentów leczonych zachowawczo. Angiografia rezonansu magnetycznego jest metodą, za pomocą której można otrzymać projekcje niemożliwe do otrzymania w trakcie klasycznej angiografii. W porównaniu z angio-TK badanie to trwa dłużej – od 30 do 60 minut. Z tego względu trudniej jest je przeprowadzić u chorych w ciężkim stanie. Czułość tej metody szacowana jest na 63–79% i jest ona szczególnie przydatna do obrazowania tętniaków od >3 mm do 5 mm średnicy. Swoistość tej metody jest ocenia się na 100%. Obrazowanie przy użyciu angiografii rezonansu magnetycznego może być przydatne w ocenie niewielkich zmian w wielkości tętniaka i badaniach kontrolnych u pacjentów po zabiegach inwazyjnych (klipsowanie i embolizacja wewnątrznaczyniowa) pod warunkiem zastosowania w trakcie tych zabiegów odpowiednich materiałów. Po wykonaniu tych badań lekarz specjalista diagnostyki obrazowej i radiologii ustala rozpoznanie. Następnym krokiem jest konsultacja z neurochirurgiem lub neuroradiologiem zabiegowym (interwencyjnym), którzy podejmują decyzję o leczeniu zabiegowym, bądź o okresowych badaniach kontrolnych mających na celu ocenę ewentualnego powiększania się tętniaka. W przypadku pęknięcia tętniaka dochodzi do wylania się krwi do przestrzeni otaczającej mózg, czyli krwawienia podpajęczynówkowego Rozpoznaje się je na podstawie typowego wywiadu – najsilniejszego w życiu bólu głowy – i badań obrazowych (zwykle angio-TK w poszukiwaniu tętniaka i TK mózgu w celu uwidocznienia krwi w przestrzeni podpajęczej). Czasem jednak w TK głowy krwotok podpajęczynówkowy nie jest widoczny. Wówczas wykonuje się punkcję lędźwiową i ocenia się płyn mózgowo-rdzeniowy, w którym jednoznacznie można stwierdzić cechy krwotoku. Jakie są metody leczenia tętniaka mózgu? Istnieją dwie metody leczenia tętniaków naczyń mózgowych: operacyjne założenie klipsa na szyję tętniaka (operacja z otwarciem czaszki) lub niewymagający otwarcia czaszki zabieg neuroradiologiczny – tak zwaną embolizację, czyli wypełnienie tętniaka sprężynkami (ang: coil) przez cewnik, który wprowadza się przez tętnicę udową w pachwinie. O sposobie leczenia decyduje zespół lekarski wspólnie z chorym; w skład zespołu wchodzą neurochirurg i radiolog interwencyjny (zabiegowy). Wybierając jedną z dwóch wyżej opisanych metod postępowania, zespół lekarski bierze pod uwagę wiele czynników, takich jak położenie tętniaka, jego wielkość, kształt, szerokość szyi i przyległych naczyń oraz określa ryzyko zabiegowe. Niezmiernie istotna w przebiegu choroby, rokowaniu, a także decyzji o planowanym leczeniu, jest wielkość tętniaka. Ryzyko pęknięcia tętniaka o średnicy do 10 mm szacuje się na 0–4% rocznie i jest odpowiednio większe w przypadku tętniaków o większych rozmiarach. Ponadto, należy pamiętać, że wymiar ich nie jest stały – tętniaki mogą się powiększać, stąd w przypadku podjęcia decyzji o nieleczeniu tętniaka zalecane jest okresowe wykonywanie badań obrazowych, aby ocenić jego wielkość. Ryzyko pęknięcia tętniaków o wymiarze 10 mm i więcej wynosi 1% rocznie, a w przypadku tętniaków mniejszych jest niższe. Ostatnie doniesienia sugerują jednak, że tętniaki o średnicy do 10 mm pękają częściej niż pierwotnie przypuszczano. Doprowadziło to do zmiany podejścia do leczenia niepękniętych tętniaków wewnątrzczaszkowych – obecnie zaleca się ich leczenie gdy średnica przekracza 7 mm. W przypadku leczenia chirurgicznego tętniaków, ryzyko powikłań okołooperacyjnych i pooperacyjnych wzrasta wraz z wielkością tętniaka i jest najmniejsze w przypadku tych do 5 mm (2,3%), dla tętniaków w granicach 6–15 mm ryzyko to wynosi 6,8%, natomiast największe jest w przypadku tętniaków 16–25 mm (14%). Zaleceń co do leczenia niepękniętych tętniaków wewnątrzczaszkowych jest wiele. Niektóre dane wskazują, iż leczenie powinno się wdrażać w przypadku tętniaków niepękniętych o wymiarze ponad 10 mm, a także w przypadku tętniaków o wymiarze 7–9 mm u chorych młodych i w średnim wieku. Mniejsze powinny być poddawane okresowej kontroli angiograficznej. Leczenie neurochirurgiczne (które przeprowadza neurochirurg) polega na wyłączeniu tętniaka z układu krążenia za pomocą klipsa naczyniowego, który umieszcza się na szyi tętniaka, przez co zamknięty zostaje dopływ krwi do tętniaka. Neurochirurg nacina skórę na głowie – w znieczuleniu ogólnym – następnie przecina kości czaszki wykonując kraniotomię, wypreparowuje tętniaka i zakłada metalowy klips. Operacja może trwać kilka godzin, a długość hospitalizacji zależy od stanu chorego. Leczenie wewnątrznaczyniowe (przeprowadza je neuroradiolog interwencyjny) polega na wyłączeniu tętniaka z układu krążenia za pomocą wypełnienia tętniaka specjalnymi sprężynkami (ang. coil – rodzaj specjalnej spirali platynowej). Do tętniaka mózgu dociera się za pomocą bardzo cienkich rurek nazywanych mikrocewnikami, które wprowadza się przez niewielkie nacięcie w pachwinie i następnie, wsuwające je poprzez naczynia krwionośne, doprowadza się je w pobliże tętniaka wewnątrz czaszki. Cały czas miejsce cewnika określane jest za pomocą specjalnego aparatu rentgenowskiego. Jest to metoda oparta na zaawansowanej technice, stworzona do małoinwazyjnego zamykania wad naczyniowych mózgu, w tym także tętniaków. Niekiedy w czasie zamykania (embolizacji) tętniaków niezbędne jest użycie specjalnych stentów (rodzaj drobno plecionej rurki z porami), które zapobiegają wydostaniu się sprężynek ze światła tętniaka. Przez porty w stencie wprowadza się następnie sprężynki do tętniaka. W szczególnych przypadkach używa się systemów zmieniających przepływ krwi (ang. flow diverter) w celu wyłączenia tętniaka z krążenia. W tych przypadkach konieczne jest przygotowanie chorego do zabiegu poprzez stosowanie odpowiednich leków. Czas trwania zabiegu może być krótki (kilkadziesiąt minut), ale może on także zająć do kilku godzin. Długość hospitalizacji zależy od powodzenia zabiegu i stanu klinicznego chorego, ale zwykle jest ona krótsza niż po klasycznym zabiegu neurochirurgicznym. Ogromne znaczenie w przebiegu choroby, rokowaniu, a także w podejmowaniu decyzji o planowanym leczeniu, ma wielkość tętniaka, jego lokalizacja, obecność innych tętniaków mózgu. Czy jest możliwe całkowite wyleczenie tętniaka mózgu? Chirurgiczne zaklipsowanie lub wewnątrznaczyniowa embolizacja pozwalają na trwałe wyłączenie tętniaka z krążenia, co można określić jako wyleczenie. Należy pamiętać, iż niekiedy w trakcie embolizacji tętniak nie jest całkowicie wypełniany sprężynkami. W takiej sytuacji pacjent będzie wymagał kolejnej embolizacji, aby tętniak został całkowicie wyłączony z krążenia. W trakcie zabiegu lekarz wykonujący embolizację wie czy tętniak został całkowicie wypełniony sprężynkami (coilami) i jeżeli nie zostanie całkowicie wypełniony, poinformuje o tym pacjenta i ustali termin kolejnego etapu zabiegu. Co trzeba robić po zakończeniu leczenia tętniaka mózgu? W przypadku leczenia operacyjnego (klipsowanie) lub zabiegu wewnątrznaczyniowego (embolizacja) wyłączenia tętniaka z krążenia nie jest konieczne wdrażanie żadnego dalszego leczenia, ani wykonywanie okresowych badań obrazowych. Jeżeli jednak podjęta zostanie decyzja o obserwacji, okresowo wykonuje się badania obrazowe (np. angio-TK) aby upewnić się, że średnica tętniaka się nie powiększa. Decyzję o kolejnym badaniu obrazowym podejmuje się w każdym przypadku indywidualnie, początkowo zwykle wykonuje się je co 6–12 miesięcy. Pacjent pozostaje wówczas pod opieką poradni, zwykle neurochirurgicznej. Co robić, aby uniknąć zachorowania na tętniaka mózgu? Nie są obecnie znane metody profilaktyki powstawania tętniaka mózgu. Operacja tetniaka mózgu (Brain Surgery) Brain Surgery to gra z serii gry operacje,a tym razem przeprowadzisz operację tętniaka mózgu. Leach ma problemy z widzeniem oraz ma potężne bóle głowy, po zdiagnozowaniu okazało się,ze jedno z naczyń krwionośnych nadmiernie wypełnia się krwią. Przyczynę znamy,a więc trzeba to naczynie natychmiast zoperować, i tutaj rozpoczyna się gra. Wcielasz się w chirurga, który online przeprowadzi operację tętniaka mózgu. gra operacje, gra chirurg Zagrano: 5,925 Dodano: 8 Kwiecień 2014 Gra dodana przez: riko Zaloguj się, aby dodać grę do ulubionych.

operacja tętniaka mózgu film